Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Πλανητικό Γεωπολιτικό σκάκι: Δύση, Ρωσία, Κίνα, αραβικός κόσμος σε παρτίδα θανάτου- Ι. Μάζης

ΓΙΑΤΊ Η ΔΎΣΗ ΣΥΜΜΑΧΕΊ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛ- ΚΆΙΝΤΑ


του Δρ. Iωάννη Θ. Μάζη*
Α. Ο γεωπολιτικός παράγων

Η παρούσα συνοπτική ανάλυσις διεξάγεται επί της βάσεως της δραστηριότητος του ισλαμιστικού κινήματος ως προς την .....
ανακατανομή ισχύος, εις το πλαίσιο των κατωτέρω περιγραφομένων Συστημάτων.
Β. Περιγραφή Συστημάτων
α. Το Σύστημα προς εξέτασιν: η ανακατανομή ισχύος στο πλαίσιο του γεωπολιτικού Συστήματος της Ευρυτέρας Μέσης Ανατολής, του Μαγκρέμπ και της Υποσαχαρίου Αφρικής θα αναλυθεί στο παρόν κείμενο ως προς τον γεωπολιτικό παράγοντα του Ισλαμιστικού Κινήματος.
β. Τα Υποσυστήματα: i) Το πρώτο Υποσύστημα θεωρείται το τρίγωνο Κατάρ-Σ. Αραβία-Τουρκία ως ο χειριστής του γεωπολιτικού παράγοντος του ισλαμιστικού κινήματος ii) ως δεύτερον, το περιλαμβάνον το Μαγκρέμπ και την Αίγυπτον και iii) ως τρίτον, η Ιράν-Συρία-Λίβανος-Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη.
γ. Το δρών Υπερσύστημα: Πρόκειται ουσιαστικώς για τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Ρωσία και την Κίνα. Η ΕΕ δεν έχει σαφή εξωτερική πολιτική για την Μέση Ανατολή και επιρρεάζεται σαφώς από την Ειδική Σχέση (Λονδίνο-Ουάσιγκτον). Ο ΟΗΕ ευρίσκεται εν μέσω της διαφωνίας των τριών μελών του Συμβουλίου Ασφαλίας και του Διπόλου Ρωσίας-Κίνας.

Γ. Αναλύσεις υποσυστημάτων
1) Ανάλυσις του διαχειριστικού (πρώτου) υποσυστήματος
Το Κατάρ συνεργάζεται στενότατα με την οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων, όπως και με το… Ιράν και την Τουρκία. Αυτό το πράττει, αφενός μεν ανταγωνιζόμενο τον ηγεμονισμό της Σαουδικής Αραβίας και αφετέρου διεκδικώντας την ηγεμονία στον Κόλπο και στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο. Ο γεωπολιτικός παράγων που χρησιμοποιείται από την Ντόχα για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι το ισλαμιστικό κίνημα όπως εκπροσωπείται από την οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων μέσω
i) της συνεργασίας με την Τεχεράνη στο Μπαχρέιν και στην Υεμένη όπου υπάρχει υπεροχή του σιιτικού στοιχείου σε πληθυσμιακό επίπεδο,
ii) την συνεργασία με την Τουρκία για την ανατροπή του Μπααθικού καθεστώτος στη Συρία (με ανταγωνιστή την Σαουδική Αραβία στα ίδια συριακά εδάφη) και
iii) η συνεργασία με πρώην και νυν στελέχη της Αλ Κάιντα, ακόμη και εντός των τουρκικών εδαφών πλησίον των Συρο-τουρκικών συνόρων, τα οποία χρησιμοποιεί σε επιχειρησιακό επίπεδο στα πεδία των μαχών και των ανατρεπτικών ενεργειών μέσω ανταρτοπολέμου ή εξεγερσιακών διαδικασιών στο εσωτερικό των στοχευθέντων κρατών όπου η Ντόχα επεμβαίνει.
Και επεμβαίνει στη Συρία, στο Λίβανο, στην Αίγυπτο (στην ανατροπή Μουμπάρακ και σήμερα, στην ισχυροποίηση του «Αδελφού» Μωχάμεντ Μόρσι), στη Λιβύη, στην Τυνησία, στην Υεμένη (δημιουργώντας προϋποθέσεις αποσταθεροποιήσεως του Ουαχαβιτικού καθεστώτος του Ριάντ, άκρως επικίνδυνες για τη Δύση), και στη χρηματοδότηση της τουρκικής «διαμεσολαβήσεως» στο συριακό ζήτημα.
Η συνεργασία του Κατάρ με πρώην (;) στελέχη της Αλ Κάϊντα** (όπως ο Αμπεντελχακίμ Μπελχάτζ, [: 3/9/11, Abdul Hakeem Belhaj: «Φέρτε μας τον …ψυχίατρο»- CNN: Former jihadist at the heart of Libya’s revolution], ο οποίος «ηργάσθη» και στην Λιβύη εναντίον του κανταφικού καθεστώτος) τα οποία τώρα έχουν μεταφερθεί δαπάναις Κατάρ (ο ίδιος Μπελχάτζ και πάλιν) στα τουρκικά εδάφη πλησίον των συριακών συνόρων, για την οργάνωση του «αντάρτικου» στο εσωτερικό της Συρίας. Οι δραστηριότητες αυτές είναι άκρως επικίνδυνες, ακολουθούνται όμως και από ανάλογες, σύντονες αλλά ανταγωνιστικές θα λέγαμε, της Σαουδικής Αραβίας η οποία αγωνιά για την προώθηση και προβολή της ισχύος του Κατάρ στην περιοχή, εφόσον η Ντόχα συνεργάζεται με την Τεχεράνη.
2) Ανάλυσις του δευτέρου υποσυστήματος
Οι εξελίξεις στην Λιβύη πείθουν πλέον, ότι η διαλυτική ανάμειξις του ισλαμιστικού κινήματος οδηγεί την χώρα σε διάσπαση. Ήδη την 6η Μαρτίου του 2012 η Κυρηναϊκή εκήρυξε την αυτονομία της, στηριζομένη στην επιθυμία των ενόπλων μαχητών της εναντίον του κανταφικού καθεστώτος και των αρχηγών των φυλών οι οποίες διαβιούν εις τα εδάφη της. Ο Σεΐχης Άχμαντ Ζουμπάιρ αλ Ζενούσι, εξάδελφος του, εκπτώτου από το κανταφικό πραξικόπημα εν έτη 1969, βασιλέως Ιντρίς εξελέγη από τοπικό μεταβατικό συμβούλιο διοικητής της επαρχίας με αρμοδιότητες την διαχείριση των υποθέσεων της Κυρηναϊκής και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κατοίκων της. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης δεν «αναγνωρίζει» αυτήν την αυτονόμηση ενώ αντιθέτως αυτό «αναγνωρίζεται» από την αυτόνομη διοίκηση της Κυρηναϊκής[1].
Στη Λιβύη σήμερα, λειτουργούν ανεξέλεγκτα, με καταριανή χρηματοδότηση, σκληρές ιεροπολεμικές ισλαμιστικές οργανώσεις όπως η GICL η οποία δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στο Αφγανιστάν. Η επίσημη ανακήρυξη της υπάρξεώς της έγινε το 1995 και απετέλεσε μία από τις γενεσιουργές συνιστώσες της Αλ Κάιντα μαζί με την αιγυπτιακή Αλ Γκαμάα αλ-Ισλαμέγια, την υεμενιτική Αλ Γκεχάντ, την πακιστανική Αλ Χαντίθ, τον Λιβανικό Πατριωτικό Σύνδεσμο, τον ιορδανικό Μπέιτ αλ-Εμάμ και το αλγερινό Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας. Ισλαμιστές με σημαντικό τρομοκρατικό παρελθόν, όπως ο Ανάς αλ-Λιμπί (υπεύθυνος για τις επιθέσεις της 7/08/1998 στις αμερικανικές πρεσβείες στο Νταρ ες Σαλαάμ, στην Τανζανία και στο Ναϊρόμπι, και ο Αμπού Φαράτζ Φάτζ αλ Λιμπί, μέλος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Αλ Κάιντα, που συνελήφθη στο Πακιστάν το 2005, αποτελούν μέλη της[2].
Υπό τις συνθήκες αυτές δεν δύναται ουδείς να προδιαγράψει ένα σταθερό μέλλον για τη Λιβύη, ιδιαιτέρως όταν υπό το κράτος αυτών των εξελίξεων και κυρίως των ανεξέλεγκτων εξοπλισμών σε ριζοσπαστικούς θυλάκους στη Λιβύη, παρατηρούμε ισλαμιστική κυριαρχία σε ολόκληρο το βόρειο Μαλί σε συνεργασία με σκληρούς πυρήνες της Αλ Κάιντα που δρούν πλέον ελεύθερα στην Υποσαχάρια Αφρική θέτοντας σε κίνδυνο την σταθερότητα στην Αλγερία αλλά πιθανότατα, εντός ολίγου, στην Μαυριτανία και στο Μαρόκο.
Δεν είναι επίσης ιδιαιτέρως σταθερή η κατάσταση στην Τυνησία και πολλοί αναλυτές αμφιβάλλουν για την ειλικρίνια και την «μετριοπάθεια» που επιθυμεί να παρουσιάσει το ισλαμιστικό κόμμα της Αλ Νάχντα, το οποίο βρίσκεται αυτήν την περίοδο στην εξουσία της Τύνιδας.
2) Ανάλυσις του τρίτου υποσυστήματος
Η Συρία αποτελεί τον κλειδόλιθο του υποσυστήματος αυτού, πράγμα που έγινε κατανοητό ήδη από τις ανωτέρω αναλύσεις. Η καταστροφή του άξονος Τεχεράνης-Δαμασκού-Χεζμπολά και Τεχεράνης-Δαμασκού-Χαμάς αποτελεί για τη Δύση στρατηγική ελάφρυνση για την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος με όρους διπλωματικούς, χωρίς εμπρηστικές εξωτερικές επιρροές. Ενα ανάλογον ενδεχόμενο θα διευκόλυνε τα μάλλα την εξομάλυνσιν του εκρηκτικού κλίματος εις την Μέσην Ανατολήν και θα απέτρεπε ικανόν αριθμόν τυχοδιωκτισμών από πλευράς Κατάρ, Σαουδικής Αραβίας και νεο-οθωμανικής Τουρκίας. Βεβαίως πρέπει να ληφθεί υπόψιν η άνοδος της Μουσουλμανικής Αδελφότητος εις την εξουσία της Αιγύπτου έστω και με ένα ελαφρώς «τουρκο-κεμαλιστικού» τύπου υπόδειγμα. Η εξέλιξις αυτή, οδηγεί εις περαιτέρω σκέψεις δια την υπόθεσιν της Γάζας η οποία κατελήφθη από το Ισραήλ το 1967, και πλέον, εφόσον η Χαμάς αποτελεί θυγατρική οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων, θα είναι φυσικό να υπάρξει μια ποιοτικώς ανωτέρα σχέσις μεταξύ αυτής και του Καΐρου.
Από την φύση αυτής της σχέσεως, η οποία ακόμη δεν είναι σαφής, θα εξαρτηθούν πολλά σχετικώς με την λύση του Παλαιστινιακού υπό την μορφή των Δύο αμιγών Κρατών: του Παλαιστινιακού και του Ισραηλινού. Και από αυτήν ακριβώς την λύσιν θα εξαρτηθούν πολλά, όπως προαναφέραμε, για την ειρήνη στην περιοχή. Ένα μέγα όμως πρόβλημα, παραμένει η αντίδρασις των κουρδικών πληθυσμών στην Συρία. Αυτοί δεν επιθυμούν επικράτηση των Αδελφών Μουσουλμάνων χωρίς την κατοχύρωση των εθνικών, πολιτικών και πολιτισμικών τους ελευθεριών. Οι Κούρδοι αποτελούν μια εθνότητα 32 εκατομμυρίων ψυχών στα τέσσερα γειτνιάζοντα κράτη της περιοχής (Τουρκία-Ιράν-Ιράκ-Συρία) και μόνον οι Κούρδοι του Ιράκ απολαμβάνουν των προηρημένων προνομίων.
Επίσης δεν επιδεικνύουν ουδεμία εμπιστοσύνη στο Συριακό επαναστατικό Συμβούλιο λόγω των επιρροών που ασκούν σε αυτό οι Αδελφοί με την υποστήριξη του Κατάρ. Κουρδικές κινήσεις εθνικού αυτοπροσδιορισμού γίνονται συνεχώς την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και οι εκπεμπόμενες δυναμικές αποσταθεροποιήσεων είναι έντονες και συστηματικές. Και σε αυτήν την περίπτωσιν ο γεωπολιτικός παράγων του ισλαμιστικού κινήματος δρά άκρως διαλυτικώς με πιθανότητες διασπάσεως
i) των αλλαουιτικών, ισμαηλιτικών και σιιτικών δωδεκαδιστών πληθυσμών αφενός (περί τα 2,2-2,5 εκατομμύρια, 10-11%) και συγκεντώσεών των προς τα συριακά παράλια,
ii) των κουρδικών πληθυσμών (περί τα 2 εκατομμύρια, 9%) και συγκεντρώσεών προς τα Β/Α συριακά σύνορα σε επαφή με την ιρακινή Αυτόνομη Κουρδική Διοίκηση, και
iii) των σουνιτικών αραβικών πληθυσμών (περί τα 60 à 70 % δηλαδή περίπου 13,8 έως 16 εκατομμύρια) οι οποίοι θα καταλάβουν τα λοιπά συριακά εδάφη.
Μια τέτοια ανακατανομή θα πυροδοτήσει την αλυσιδωτή αντίδραση του κουρδικού αλυτρωτισμού και στα τουρκικά εδάφη. Από εκεί και πέρα η Τουρκία θα είναι υποχρεωμένη να συνεργασθεί στενά, και πάλιν, με το Ιράν, ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού την κουρδική απελευθερωτική δυναμική.
Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας επιτυχούς αλυσιδωτής εκρήξεως, προσφέρουν τεράστια επιρροή στην Ουάσιγκτον, σε ολόκληρη της περιοχή της Μέσης Ανατολής και του ρωσικού εγγύς εξωτερικού. Προσφέρουν επίσης ένα ασφαλές στρατηγικό βάθος στο Ισραήλ. Ας μην λησμονούμε ότι οι Κούρδοι είναι ινδοευρωπαίοι και όχι Άραβες και ότι εδαφικώς δύνανται να ελέγξουν τις πηγές και το ήμισυ της διαδρομής των ποταμών του Τίγρητος και του Ευφράτου και τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ.
Το Ιράν πάλι, εάν προβεί σε σχετικές παροχές προς το κουρδικό στοιχείο των εδαφών του, προβάλλοντας την εκδοχή ότι πρόκειται για ιρανικό εθνοτικό φύλο δεν θα εξέλθει με απώλεις από την δυναμική αυτή. Πάντως η νέα προκύπτουσα βάσις για δημιουργηθησόμενη ισορροπία ισχύος ευνοεί και την Ουάσιγκτον και την Ιερουσαλήμ. Eπίσης, παρατηρείται ήδη και αναμένεται να ενταθεί, η σύσφιξις των σχέσεων μεταξύ Βαγδάτης και Τεχεράνης σε βάση θρησκευτική (σιίτες) προς μεγάλη απογοήτευση των Κούρδων του Β. Ιράκ αλλά και των εν Συρία, διαβιούντων, ομοεθνών τους. Γεγονός που ενδυναμώνει την εκρηκτικότητα του κουρδικού εθνοτικού υλικού στην περιοχή. Η Τεχεράνη επιδιώκει να υποκαταστήσει στρατηγικώς τη Συρία με το Ιράκ, στην περίπτωση όπου το καθεστώς της Δαμασκού καταργηθεί.
Δ. Ανάλυσις του δρώντος Υπερσυστήματος
α. Ανάλυσις του Ρωσικού πόλου ισχύος του Υπερσυστήματος
Η Ρωσία έχει τρείς σοβαρότατους λόγους να μην επιτρέψει «άνευ ισοδυνάμων γεωστρατηγικών ανταλλαγμάτων» την απομάκρυνση του Άσαντ και του κόμματος Μπάαθ από την εξουσία:
i) τον λιμένα βαθέων υδάτων της Ταρσού (Ταρτούς) του οποίου τη χρήση έχει η Ρωσία ως ναυτική βάση ελλιμενισμού του Σοβιετικού Πολεμικού Ναυτικού και του Πέμπτου Σοβιετικού Στόλου της Μεσογείου συμφώνως προς την Συρο-Ρωσική συμφωνία του 1971 η οποία μάλιστα κάλυψε τις ανάγκες που προέκυψαν για τον Σοβιετικό Στόλο, μετά την απομάκρυνση των ναυτικών του βάσεων από την Αίγυπτο κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Έτσι η Ταρσός μετετράπη στην 229η Ναυτική Βάση Υποστηρίξεως του Σοβιετικού Στόλου. Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980, η Ταρσός ανεβαθμίσθη στην 720η Βάση Υποστηρίξεως του Σοβιετικού Στόλου και παρέμεινε ως τοιαύτη μέχρι το 1991. Η Ρωσία, ως διάδοχος της ΕΣΣΔ, διαγράφοντας το έτος 2005, το 73% του χρέους της Συρίας προς την Σοβιετική Μόσχα, ύψους $USA 13,4δις συνεκράτησε αφενός μεν τα δικαιώματα χρήσεως της Ταρσού αλλά και συνέχισε να είναι η σημαντικότερη προμηθευτής όπλων προς την Συρία των Άσαντ[3].
Η καταστρατήγηση της Συνθήκης του Μοντρέ του 1936 από την Τουρκία, μετρεψε τον δίαυλο των Δαρδανελλίων σε Τουρκικό Δίαυλο τον οποίον η Άγκυρα μπορεί να κλείει και να ανοίγει κατά βούλησιν είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου και αυτό από το 1982. Αυτό σημαίνει ότι για την Ρωσία η μόνη στρατηγική ναυτική βάση στην Μεσόγειο είναι η Ταρσός. Το αντιληφθήκαμε αυτό, όταν εσχάτως, (Άνοιξη 2012) το αεροπλανοφόρο Κουζνετσώφ με σχετική υποβρυχιακή συνοδεία κατέπλευσε μέσω Γιβραλτάρ στον λιμένα της Ταρσού, (: Έρχονται οι Ρώσοι!).
ii) Το δεύτερο μέγα συμφέρον της Μόσχας του Πούτιν από το καθεστώς Άσαντ είναι το εμπόριο ρωσικών όπλων προς την Δαμασκό. Και τα δύο αυτά στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας θα πληγούν θανάσιμα από ένα καθεστώς πέραν αυτού του Μπάαθ και ιδιαιτέρως ενο καθεστώτος με τα χρώματα της Μουσουλμανικής Αδελφότητος.
iii) το τρίτο πρόβλημα που θα δημιουργηθεί στην Ρωσία είναι η γειτνίασης του σουνιτικού ισλαμιστικού κινήματος προς την περιοχή του μουσουλμανικής πολιτισμικής βάσεως «εγγύς εξωτερικού» της, αυτού δηλαδή της Κεντρικής Ασίας. Επίσης ο κίνδυνος για την αποσταθεροποίηση του Ιράν που θα σήμαινε μια ανάλογη γειτνίασις, λόγω της Κουρδικής εκρήξεως που θα προακλέσει στους κουρδικούς πληθυσμούς η πιθανότης ή η πραγματικότης μιας ισλαμιστικής διακυβερνήσεως στην Συρία. Το Ιράν δεν αποτελεί κίνδυνο για την Ρωσία. Το αντίθετον. Η αποσταθεροποίησίς του όμως μπορεί να προκαλέσει μετάδοση του σουνιτικού ισλαμιστικού κινήματος στο μαλακόν της υπογάστριον της Κεντρικής Ασίας.

β. Ανάλυσις του Κινεζικού πόλου ισχύος του Υπερσυστήματος
Το Ιράν, αποτελεί βασικό προμηθευτή της Κίνας σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Επίσης σημαντικότατο χώρο επενδύσεων για το Πεκίνο, εις τον τομέα της ενεργείας. Εσχάτως, π.χ., η Sinopec, η πρώτη σε μέγεθος και σημασία κινεζική εταιρεία διυλίσεως πετρελαίου υπέγραψε (9η / 12/2011) με την Τεχεράνη συμβόλαιο ύψους δύο δις $USA για την εκμετάλλευση του ιρανικού κοιτάσματος στο Yadavaran, στα νοτιοδυτικά εδάφη της χώρας. Το κοίτασμα αυτό έχει δυνητική παραγωγή στην πρώτη (τετραετή) φάση εκμεταλλεύσεως περίπου 85 000 βαρέλια αργού/ημέρα (b/d) και περίπου 100 000 b/d για τα επόμενα τρία χρόνια. Συμφώνως προς τους όρους του συμβολαίου αυτού το Πεκίνο οφείλει να αγοράζει από την Τεχεράνη πετρέλαιο και υγροποιημένο φυσικό αέριο αξίας 100δις $USA για τα επόμενα είκοσιπέντε χρόνια[4].
Υπάρχουν όμως και λόγοι γεωστρατηγικής ασφαλείας, ανάλογοι με αυτούς που προβληματίζουν την Μόσχα, οι οποίοι επιβάλλουν στο Πεκίνο να στηρίζει το σιιτικό κληρικαλιστικό καθεστώς της Τεχεράνης εναντίον του σουνιτικού ριζοσπαστικού κινήματος το οποίο εκπροσωπούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και υποστηρίζουν το Κατάρ και η Τουρκία υπό την ανοχή των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Πρόκειται για το αποσχιστικό κίνημα των μουσουλμάνων Ουϊγούρων στην Ν/Δ επαρχία Σιν Γιάνγκ της Κίνας***, την γειτνιάζουσα με το Καζακστάν, από όπου σχεδιάζεται αγωγός τροφοδοσίας της Κίνας με φυσικό αέριο ο οποίος θα φθάνει μέχρι την Σανγκχάη. Η Τουρκία, στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο το κίνημα αυτό, ώστε εάν η Επαρχία Σιν Γιάνγκ αποσχισθεί από την Κίνα, να μην είναι πλέον δυνατή αυτή η τροφοδοσία της σε φυσικό αέριο από την Ρωσία και το Καζακστάν, λόγω εδαφικής παρεμβολής των ανεξαρτήτων πλέον εδαφών της αποσχισθείσης Επαρχίας Σιν Γιάνγκ. Επίσης δεν πρει να λησμονούμε ότι η Επαρχία αυτή είναι πλουσιοτάτη σε μεταλλεύματα (συνολικά122 μεταλλεύματα, συμπεριλαμβανομένων 70 μη μεταλλικών μεταλλευμάτων), και σε ύδατα (ετήσια ροή 88,5 δις m3 επιφανειακών υδάτων και 25,3 δις m3 αξιοποιησίμων υπογείων υδάτων. Τα εκ παγετώνων προερχόμενα ύδατα ανέρχονται σε 2,581 δις m3). Τα προβλεπόμενα κοιτάσματα λιθάνθρακα ανέρχονται σε ποσοστό άνω του 38% του εθνικού συνόλου ενώ τα προβλεπόμενα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου εκτιμώμενα σε 30δις τόνους, υπερβαίνουν το 25% του εθνικού συνόλου. Μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν θα μπορούσε να αλλάξει συνολικά τις ισορροπίες στην περιοχή δημιουργώντας σημαντικές πιέσεις στην Κίνα μέσω της προωθήσεως του ισλαμιστικού σουνιτικού κινήματος στην πλουσία και στρατηγικής σημασίας για την ενεργειακή σύνδεση Ρωσίας-Κίνας, αυτής Επαρχίας. Κατά την απογραφή του 2000, ο πληθυσμός των Ουϊγούρων ήταν της τάξεως των 8,399393[5].
3. Ανάλυσις του πόλου της Ειδικής Σχέσεως του Υπερσυστήματος
Η ήδη αναλυθείσα δραστηριότητα του πρώτου διαχειριστικού Υποσυστήματος, (: Κατάρ. Αδελφοί Μουσουλμάνοι, Ιράν, Τουρκία), βρίσκει συμμάχους μια αδύναμη οικονομικώς Ουάσιγκτον και την διοίκησιν Ομπάμα ευρισκομένη σε προεκλογική περίοδο μη ούσα συνεπώς εις θέσιν να εμφανίζεται φιλοπόλεμη αλλά και το σύνολον της Ειδικής Σχέσεως να επιθυμεί να αποκλείσει πάση θυσία την επέκταση της ρωσικής επιρροής εις την Μεσόγειο και ιδιαιτέρως στην Νοτιο-ανατολικήν, την βρίθουσα τεραστίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου τα οποία ξεπερνούν τα 7 τρισεκατομμύρια m3 σε ολόκληρη τη Λεκάνη της Λεβαντίνης και του Ηροδότου (Ν/Α της Κρήτης), (Ελληνο_Κυπριακή ΑΟΖ: Να γιατί έγινε η “Αραβική Άνοιξη” και η συμμαχία Ισραήλ- Κύπρου- Ελλάδος -εμπεριέχει: Ιωάννης Θ. Μάζης: «Λεκάνη της Λεβαντίνης, Η Τουρκία παγιδεύτηκε στην πολιτική της»).
Πρόκειται συνεπώς για την αγγλοσαξωνική πολιτική ανασχέσεως (containtment) την οποία οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Αγγλία χρησιμοποίησαν κατά την δεκαετία του 1990 και στη Βαλκανική στοχεύοντας και πάλι στην ανάσχεση της καθόδου της Ρωσίας στα θερμά ύδατα της Μεσογείου.
Συμπερασματικό ερώτημα:
Κλείνοντας οφείλομε να θέσομε το, προκύπτον αβιάστως, ερώτημα: μήπως και πάλι αυτή η αγγλοσαξωνική πολιτική η εμπνευσμένη από την ύστερη εποχή των θεωριών του Nicolas J.Spykman sur le Rimland, μέσω των «καλών υπηρεσιών» του Κατάρ, της Σ. Αραβίας και της Τουρκίας και των ανίερων συμμαχιών του οδηγεί τελικά στην δημιουργία ενός πανίσχυρου Γκόλεμ**** το οποίο θα εξαπολύσει τον Αρμαγεδδώνα στην περιοχή της Μεσογείου αλλά και θα οδηγήσει στην εκρηκτική επαναχάραξη των εθνικοκρατικών συνόρων στην περιοχή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και του Μαγκρέμπ;
Εκτός και εάν το αποτέλεσμα αυτό, είναι τελικώς και το επιδιωκόμενο…
* Ο Iωάννης Θ. Μάζης είναι Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας/Γεωπολιτικής, Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
** 77/7/12: Το Ιράκ προειδοποιεί για την διείσδυση της Αλ Κάιντα στη Συρία»- The Financial Times
*** Κίνα: Πολύνεκρες ταραχές, πάλι, στην κινεζική επαρχία Σιντζιάνγκ + «What’s new, pussy…TIGER?»: Η οικονομία της Κίνας, στρέφει την πλάτη της στο δολάριο,
**** Το γκόλεμ στην εβραϊκή μυθολογία είναι ένα είδωλο. Αν στο μέτωπο αυτής της κούκλας γράψεις την εβραϊκή λέξη emet (αλήθεια), το αγαλματίδιο παίρνει ζωή, διότι η ζωή είναι αλήθεια. Αν από την emet που έχεις γράψει στο μέτωπο του Γκόλεμ διαγράψεις το e, προκύπτει η εβραϊκή λέξη met, που σημαίνει θάνατος. Το Γκόλεμ τότε αυτομάτως επανέρχεται στην άμορφη κατάσταση της ύλης και γίνεται σκόνη…
[1] http://fr.wikipedia.org/wiki/Cyr%C3%A9na%C3%AFque
[2] Alain Rodier 28-02-2006, Note d’actualité N°29, Le Groupe Islamique des Combattants Libyens (GICL) http://www.cf2r.org/fr/notes-actualite/le-groupe-islamique-des-combattants-libyens-gicl.php
[3] Ron Synovitz, 23 June 2012, “Why is Access to Syria’s port at Tartus so important to Moscow”, http://www.thecuttingedgenews.com/index.php?article=74460&pageid=13&pagename=Analysis
[4] http://www.jeuneafrique.com/Article/LIN16127liranesioni0/Actualite-Afrique–l-iran-joue-la-carte-chinoise.html
[5] Tabulation of the 2000 Population Census of the People’s Republic of China. China Statistics Publishing House (2002), 218–221.»
Περιοδικό «Επίκαιρα», 12-18 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012, (ο τίτλος του άρθρου είναι του περιοδικού)
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)