Ευγνωμονώ τους Θεούς διότι εγεννήθην Ελληνίς!

Δεν θυμάμαι πότε πρωτάκουσα το όνομα "Ελλάδα"..αλλά θυμάμαι πόσο γλυκά αντηχούσε στα αυτιά μου, όταν το άκουγα μικρή….
Μια ζεστασιά, μια φλόγα και μια γλύκα με κυρίευε.. Πάθος, αγάπη, έρως, περηφάνια, λατρεία, αλλά και..καθήκον!
Mικρή όπως ήμουν δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ώρες ώρες μελαγχολούσα, την ίδια στιγμή που....
γέμιζα από χαρά στο άκουσμα της Ελλάδος ή των Ελλήνων... Αλλά πάντα ένιωθα "κάτι" περίεργο..
Παρόλη την παιδικότητα μου, σοβαρευόμουν αμέσως.. Ένιωθα πως ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ θα μου συμβεί..ή ήδη συνέβαινε..

Γεννημένη και μεγαλωμένη στην ξενιτιά, ακούγαμε για την Ελλάδα και θυμάμαι πόσο ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ είμασταν, εγώ και η οικογένεια μου, που είχαμε την τύχη (;) να γεννηθούμε ΕΛΛΗΝΕΣ!

Πάντοτε, δίπλα στα άλλα παιδιά, μεγάλωνα κι ένιωθα ξεχωριστή.. Κι αυτό το κατάλαβα από τον τρόπο που μου φερόντουσαν εκείνα. Όχι εγώ..

Εγώ μες στην αθωότητα και την αφέλεια των παιδικών μου χρόνων, δεν είχα την πολυτέλεια να σκέφτομαι πως ξεχωρίζω.. Ήθελα να είμαι σαν όλα τα άλλα παιδιά, κι έτσι ήμουν. Ή έστω έτσι νόμιζα.. Γιατί η μοίρα μου επιφύλασσε άλλα...

Προφανώς η υπεροχή των Ελλήνων διακρίνεται παντού! Ίσως το αγέρωχο ύφος μας, το διαπεραστικό βλέμμα μας, η ορθοστασιά μας, όντας απόγονοι μεγάλων και τρανών προγόνων, πέρασε και στην ύλη... Στο σώμα.... Στην αύρα..

"Ταξίδευα" στη χώρα της φαντασίας, σε απίστευτους, ονειρικούς κόσμους..

'Ταξίδευα" επάνω σε άλογα, επάνω σε λιοντάρια, σε βουνά, σε σύννεφα, στον ουρανό, σε μεγαλειώδεις, αρχαιοελληνικές πόλεις, κι εκεί πάντοτε συναντούσα τους πρόγονους μας...

Άγγελοι, θεότητες, πολεμιστές, Ήρωες, μάχες, πόλεμοι, ιεροτελεστίες, μυστήρια, Ολυμπιακοί αγώνες, γιορτές, όλα μπερδεύονταν γλυκά στο μυαλό μου και γέμιζαν την ψυχή μου..

ΗΛΙΟΣ παντού... Έκλεινα τα μάτια μου και όλα γινόντουσαν πιο φωτεινά....

"ΕΛΛΑΔΑ-ΕΛΛΑΔΑ" έλεγα μικρό κοριτσάκι και δάκρυζα.. Ένιωθα δέος!!

Ανυπομονούσα να επιστρέψω στην Ελλάδα.... Ποτέ δεν ένιωσα άνετα στον ξένο τόπο...

Η θέση μου και το καθήκον μου ήταν εδώ! Στην ΠΑΤΡΙΔΑ!