Αυτό είναι το παλικάρι που δολοφόνησαν μετανάστες στην Πάτρα

“Η δολοφονία του ξαδελφού μου ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά στην Πάτρα. Δεν πάει άλλο με τους μετανάστες” λέει γεμάτος θλίψη και αγανάκτηση συγγενής του 30χρονου Θανάση Λαζανά.
Πίσω απο τη δολοφονία του 30χρονου Ελληνα που συγκλόνισε την Πάτρα και οδήγησε πολλούς κατοίκους στο δρόμο να διαδηλώνουν για το πρόβλημα των λαθρομεταναστών με αποτέλεσμα να έχουμε έκτροπα και επεισοδια με τραυματισμούς, κρύβεται μια οικογενειακή τραγωδία.
Οι ηλικιωμένοι γονείς του 30χρονου Θανάση Λαζανά είναι απαρηγόρητοι καθώς εχασαν τον μονάκριβό τους, το στήριγμα τους, το λογο που είχαν για να ζουν. Η οικογένεια του 30χρονου, οι κάτοικοι του συνοικισμού Ιτεών στην παραλία Πατρών, όλη η Πάτρα, όλη η Ελλάδα, θρηνεί για το καλόκαρδο παλικάρι που χάθηκε τόσο ξαφνικά και με τόσο βίαιο τρόπο.
ΤΙ ΛΕΕΙ ΣΤΟ ΝEWSIT O ΞΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ
Οπως δήλωσε στο Newsit o ξάδελφος του θύματος Θύμιος Κόκλας “ο ξάδελφος ήταν ένας κοινός τριαντάρης οπως όλοι μας. Προσπαθούσε να βρει δουλειά αλλά αν δεν έχεις τα 100 πτυχία σήμερα δουλειά δε βρίσκεις. Ο άνθρωπος όμως πέρα από αυτό έπρεπε να φροντίσει και τους ηλικιωμένους γονείς του και τη γιαγιά του αλλά βοηθούσε και τους ανθρωπους της γειτονιάς. Πέρναγε τις μέρες του κάνοντας θελήματα για όλη τη γειτονιά και ήταν από τα πιο αγαπητά παιδιά. Το χειροτερο πράγμα στη ζωή του που έκανε ήταν οτι πήγαινε να πιει ένα ποτό το βράδυ και γύρναγε στο σπίτι του στη μία και στις δυο το βράδυ. Δε νομίζω οτι είναι αυτο ειναι απαγορευτικό και θα πρέπει να κλεινόμαστε μέσα από νωρίς, γιατί κάποιοι μπορεί να πουν τι δουλειά είχε έξω στις δύο το πρωί.
Ο ξάδελφος μου ήταν μοναχοπαίδι και για εμάς τους συγγενείς του είναι απίστευτη η τραγωδία και όπως πάντα πιο πολύ στεναχωριέται αυτός που μένει πίσω και αυτος αντιμετωπίζει το θέμα της απώλειας. Δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, οι γονείς του δεν έχουν άλλο παιδί. Θα πρέπει να πεθάνουν με αυτή την κατάσταση, ξέροντας πια οτι είναι μόνοι στον κόσμο και ουσιαστικά χωρίς να έχουν λογο να ζουν.

Για εμάς η καθημερινότητα μέχρι και πριν λίγο καιρό ήταν οτι οι λαθρομετανάστες ή οι μετανάστες, δεν ξέρω ποιοι από αυτούς ειναι παράνομοι και ποιοι νόμιμοι, βοηθήθηκαν από τους κατοίκους της παραλίας Πατρών. Ολοι έχουμε συμπόνια, όλοι καταλαβαίνουμε οτι οι πιο πολλοί από αυτούς είναι φιλήσυχοι άνθρωποι και ίσως αδικημένοι και γι΄αυτό τους βοηθουσαμε οσο μπορούσαμε είτε με φαγητά είτε με ρουχισμό και με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσαμε να τους κάνουμε κάτι καλό.
Καταλήξαμε τώρα σαν ευχαριστώ που τους δώσαμε χώρο να μείνουν και να κοιμηθούν, να είναι αυτοί στο δρόμο και εμείς να κλεινόμαστε μέσα και να μας δολοφονούν μπροστά στα σπίτια μας. Κάποια στιγμή έπρεπε να αντιδράσουμε για αυτό το πράγμα. Δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Είχαμε αρχίσει ήδη να έχουμε προβλήματα από την έλλειψη οργάνωσης και την έλλειψη αστυνόμευσης και τη θρασύτητα που εκδήλωναν οι ομάδες αυτές των μεταναστών. Είμασταν ήδη στα όρια μας.

Η δολοφονία του ξαδελφού μου ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά. Θα πολεμήσουμε όσο μπορούμε, οσο μπορεί ο καθένας από τη μεριά του. Δεν είμασε ούτε κόμμα, ούτε έχουμε πολιτικά οφέλη και είμαστε κατά της βίας και δεν έχουμε κανένα χρώμα σε αυτή τη κίνηση που κάνουμε. Δεν ενδιαφερόμαστε τι ψηφίζει ο καθένας από εμάς, ολοι έχουμε έναν κοινό σκοπό. Και αυτός ο σκοπός είναι να νοιώσουμε ασφαλείς. Δε κοιτάμε τίποτα πέρα από το να νοιώσουμε ασφαλείς και εμείς και τα παιδιά μας και οι γυναίκες μας που κυκλοφορούν έξω και υπάρχει ο κίνδυνος να τις βιάσουν και οι ηλικιωμένοι γονείς μας. Εγώ αυτή τη στιγμή φοβάμαι για τους γονείς μου που κυκλοφορούν έξω βράδυ και πρέπει κάτι να κάνω γι΄αυτό.
Από εκεί και πέρα ευχομαι ο κάθε υπεύθυνος της πόλης, ο κάθενας που έχει μερίδιο ευθύνης να κάνει κάτι γιατί εμείς θα προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να πιεσουμε και να τους κάνουμε να καταλάβουν οτι δε θα υποχωρήσουμε. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν πάει άλλο. Εχουμε κλειστεί μέσα στα σπίτια μας. Ετσι θα περάσουμε την υπολοιπη ζωή μας; Εγώ έβγαζα τα παιδιά μου στο δρόμο για να παίξουν μπροστά στο σπίτι μου. Τώρα που θα βγάλω το παιδί μου να παίξει, μεσα στο δωμάτιο του; Δε θα έχει μια μπάλα να την κλωτσήσει; Δεν πάει άλλο”.