Από το βατήρα στα κάγκελα

Το θέμα δεν είναι πώς τσαλακώνεται το όνομα ενός ανθρώπου που έφερε, εν πλήρη κομψότητα, περήφανα το προσωνύμιο ο "ατσαλάκωτος". Το ζήτημα είναι πώς κατάφερε ο ίδιος να το τσαλακώσει και να το αμαυρώσει.Το χειρότερο, ωστόσο, είναι να εκλιπαρεί μέσω των συνηγόρων του να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό του ....πρότερου έντιμου βίου. Υπό άλλες, ίσως συνθήκες, θα ήταν μια μέχρις εσχάτων υπεράσπιση της δημόσιας διαδρομής του. Τώρα που πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων ανακοίνωσε την ενοχή του μοιάζει με την επιθυμία ενός χάρτινου εγώ να κρατηθεί σε απόσταση ασφαλείας από τους κατονομασμένους απατεώνες .
Δυστυχώς για το πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο η άμεση συνέργειά του στην υπεξαίρεση 18 εκατ. ευρώ, κουρέλιασε όσα επικαλείται. Και το ότι κράτησε την ελληνική σημαία σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και ότι οι ψηφοφόροι τον επέλεξαν επί 17 χρόνια να τους εκπροσωπήσει στη Βουλή. Ας πρόσεχε, κι ας τηρούσε τον όρκο που έδωσε όταν αναλάμβανε δημόσια αξιώματα. Γι’ αυτό και δεν δικαιούται ως κατηγορούμενος να ζητά να ληφθεί υπόψη η συνολική προσωπικότητά του και ότι υποθέτει ως λαμπρή διαδρομή στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Στα 66 του, όμως, δεν μπορεί να εμφανίζεται δήθεν ανυπεράσπιστος σαν νεογέννητο, ούτε σαν θύμα μια μισητής παρεξήγησης. Θα ήταν πιο γενναίο να είχε αναλάβει τις προσωπικές του ποινικές και πολιτικές ευθύνες όταν έχασκαν ανοιχτές οι πληγές και αβυσσαλέες οι μαύρες τρύπες στην διαχείριση του δήμου του. Δεν το έκανε, επιλέγοντας, την απόδραση από αυτές σε στυλ : «δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου το παραμικρό». Και έτσι δεν αναμετρήθηκε καν με τον ίσκιο του «φτερωτού γιατρού», με τα εγχώρια και ευρωπαϊκά του μετάλλια στις κούρσες της μιας ανάσας των 100 μ. Αναπόφευκτα, μετά την πολύμηνη διαδρομή αντοχής στο στίβο των δικαστηρίων και την καταδίκη του θα τον συνοδεύει η μαύρη σκιά του διεφθαρμένου.
Η αλήθεια είναι ότι στα 60 τόσα του σπάνια γίνεται κανείς λαμόγιο, αλλά λίγο η κολλαριστή εμφάνισή του, κάτι η αμυδρή μελαγχολία που εξέπεμπε το πρόσωπο του, πολλώ δε μάλλον οι πομπώδεις παρουσίες σε εγκαίνια για να κόψει κορδέλες, εξού και το προσωνύμιο του «ψαλιδοχέρης», δεν ταίριαζαν με το σεμνό κα μετρημένο ύφος που είχε ο κάποτε οδοντίατρος και Βαλκανιονίκης. Ποτέ του δεν ήταν το λαϊκό παλικάρι της γειτονίας ούτε το φιλικό αγόρι της διπλανής πόρτας, διέθετε όμως εκείνη τη φινέτσα του ανθρώπου που λατρεύουν οι συντηρικοποιημένοι μεσήλικες και τον οποίο, αν τον βοηθήσει και λίγο η τύχη, είναι ικανοί να του στήσουν ανδριάντα. Αλλά , ταυτόχρονα ανήκει και σε εκείνη τη κρύα πάστα ανθρώπου που αν στο κοινό των οπαδών δείξουν τις αμαρτίες του αυτοί θα του φορτώσουν άνετα και τις δικές τους. Κάπως έτσι με τα μπλέιζερ , τις χειραψίες και τα ψαλίδια «έγραψε» χιλιόμετρα στην πολιτική θητεύοντας 17 χρόνια στη βουλή και 12 στη δημαρχία. Μόνο όταν πια τα ετοιματζίδικα σακακία αντικαταστάθηκαν από τα χειροποίητα, τα ταβερνάκια από τα πρώτα τραπέζια-πίστα και από το στενόχωρο κέντρο ανέβηκε στο αρχοντικό Πανόραμα, η υπόθεση του πρότερου έντιμου βίου άρχισε να στραβώνει. Λογικό, αφού έφερνε πλέον πιο πολύ στον χλιδάτο Άκη Τσοχατζόπουλο παρά στον οδοντίατρο με τη λευκή μπλούζα ή στον αθλητή με το φανελάκι στην εκκίνηση των 100μ στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου. Κατόπιν έσκασε η ιστορία με το ένα εκατομμύριο ευρώ, που σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα, βρέθηκε αδικαιολόγητα στον κοινό με τη γυναίκα του τραπεζικό λογαριασμό, καπάκι αποκαλύφθηκε η λοβιτούρα ύψους 51,4 εκατ. ευρώ από τα ταμεία του δήμου, και ο ίδιος διαισθανόμενος την απειλή άρχισε τους λεονταρισμούς. Τα λεφτά, δήλωνε , ήταν το αποτέλεσμα των τίμιων κόπων του ιδίου και της συζύγου του Ελένης από το μικρό οδοντιατρείο που λειτουργούσε στην οδό Παπάφη. Ακόμα όσοι τόλμησαν από τη δημοτική αντιπολίτευση να βγάλουν τη βρώμικη μπουγάδα στο φως δέχθηκαν αγωγή-μαμούθ για συκοφαντική δυσφήμηση . Όμως η κατάσταση θύμιζε πια τη γάτα που κυνηγά την ουρά της. Όσο οι επιβαρυντικές διαρροές εντείνονταν τόσο φορτιζόταν η ατμόσφαιρα στα Νεοδημοκρατική παράταξη την οποία υπηρετούσε ο δήμαρχος όσο και πυροδοτούταν το πολιτικό κλίμα στη πόλη. Όταν πλέον η περιρρέουσα ατμόσφαιρα άρχισε να ζέχνει από αποκαλύψεις κανένας δικαστής δεν μπορούσε να την αγνοήσει. Με το που κάθησε στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον περασμένο Σεπτέμβριο, η πόλη που τον αναδείκνυε δήμαρχο , είτε τον υποπτευόταν για ατασθαλίες είτε όχι, λες και ανακουφίστηκε από το πέρασμα τυφώνα. Αλλοί την είπαν αχαριστία ως προς το έργο του, άλλοι δικαίωση της ρήσης «όλα εδώ πληρώνονται».
Το Κακουργιοδικείο , όμως, είχε την τελική ετυμηγορία. Την θητεία του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου στη διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης τη χαρακτήρισε «Μηχανή υπεξαιρέσεων». . Πρωταγωνιστές και βασικοί εμπλεκόμενοι στην υπόθεση υπεξαίρεσης περίπου 18 εκατ ευρω στα ταμεία του δήμου ο άλλοτε ταμίας του Δήμου, αλλά και διαχειριστής νυχτερινών κέντρων, Παναγιώτης Σαξώνης καθώς και ο πρώην γεν. γραμματέα του Δήμου και δεξί χέρι του δημάρχου Μιχάλης Λεμούσιας. Σύμφωνα με όσα αποκαλύφθηκαν στην δικαστική αίθουσα η υπεξαίρεση ξεκίνησε κατ’ εντολήν του Μιχάλη Λεμούσια, με πρόσχημα την ενίσχυση της παράταξης «Αναγέννηση» του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και στη συνέχεια το «φαγοπότι» συνεχίστηκε με «αστρονομικά ποσά» από τις ασφαλιστικές εισφορές, που έβγαιναν «ζεστά και μετρητά σε μαύρες σκουπιδοσακούλες» από τα ταμεία του δήμου και έφταναν δίπλα στην πόρτα του γραφείου του δημάρχου. Το απροσμέτρητο βάθος του σκανδάλου καταδείκνυε ευθέως την ηγεσία του Δήμου καθώς «όλα γίνονταν με τη γνώση και τη συγκατάθεσή του». Το φινάλε πολύ πικρό για να είναι χωνευτικό σηματοδοτήθηκε από την εικόνα του ίδιου του δημάρχου να οδηγείται με χειροπέδες στη φυλακή.