ΚΑΘΑΡΗ ΤΡΙΦΥΛΙΑ: "Τάγματα Ευζώνων - Τάγματα Ασφαλείας" Μύθοι και Πραγματικότητα Τα "Τάγματα Ευζώνων" και τα "Τάγματα Εθελοντικής Χωροφυλακής -Τάγματα Ασφαλείας" είναι από τις πλέον αισχρές συκοφαντημένες στρατιωτικές μονάδες στην ιστορία της χώρας μας. Η δράση των σχηματισμών αυτών, πήρε διαστάσεις τις οποίες δεν είχε όπως και άλλα συμβάντα της ιστορίας του Β'Π.Π.

"Τάγματα Ευζώνων - Τάγματα Ασφαλείας"

Μύθοι και Πραγματικότητα

Τα "Τάγματα Ευζώνων" και τα "Τάγματα Εθελοντικής Χωροφυλακής -Τάγματα Ασφαλείας" είναι από τις πλέον αισχρές συκοφαντημένες στρατιωτικές μονάδες στην ιστορία της χώρας μας. Η δράση των σχηματισμών αυτών, πήρε διαστάσεις τις οποίες δεν είχε όπως και άλλα συμβάντα της ιστορίας του Β' Π.Π.

Τα "Ευζωνικά Τάγματα", ήσαν μονάδες πιστές στην κυβέρνηση της χώρας με αποστολή την αντιμετώπιση της επικείμενη αναρχίας και μόνο. Κατηγορήθηκαν ως συνεργάτες και "συμπλήρωμα" των αρχών κατοχής. Ωστόσο η αξία τους για τις δυνάμεις της Βέρμαχτ είναι συζητήσιμο μέγεθος. Οι γερμανικές δυνάμεις δεν είχαν σοβαρή αντίσταση από τους αντάρτες του Ε.ΛΑ.Σ.. Δεν επεδίωξαν την δημιουργία των εν λόγω σχηματισμών. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις τους έβλεπαν με δυσπιστία. Αντιθέτως η Ελληνική κυβέρνηση των Αθηνών, έθεσε απαραίτητο όρο υπάρξεως της, την δημιουργία των "Ταγμάτων ευζώνων". Η -ορατή αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής και το γεγονός ότι μέχρι να φτάσουν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από την Μ. Ανατολή, θα χρειαζόταν απαραίτητα ένα εύλογο χρονικό διάστημα, καθιστούσε αναγκαία την ύπαρξη συγκροτημένων σωμάτων που θα αναχαίτιζαν τους συμμορίτες.
Αυτή την αποστολή εκτέλεσαν με επιτυχία τα Τ.Ε. και τα Τ.Α.

Μ. Μανωλέας

Τα τάγματα ασφαλείας είναι οι στρατιωτικοί εκείνοι σχηματισμοί, οι οποίοι ιδρύθηκαν υπό της ελληνικής Κυβερνήσεως του εσωτερικού, κατά τα τελευταία χρόνια της κατοχής της χώρας μας υπό των ίταλογερμανών, προς εκπλήρωση ορισμένης αποστολής.

Το πρώτον Τάγμα Ασφαλείας ιδρύθηκε το Φθινόπωρο του 1943, στην Αθήνα, αργότερα ιδρύθηκαν και εις άλλα αστικά κέντρα.

Αποστολή των, αφ' ενός το σύμβολο της Ελληνικής κυριαρχίας ιδία εις Μακεδονία, όπου άρχισε να αναφαίνεται ο Βουλγαρικός κίνδυνος, δεδομένου ότι και εις Θεσσαλονίκη θα συνεκροτούντο Τάγματα Ευζώνων, αφ' ετέρου η διεξαγωγή αντικομουνιστικού αγώνα αλλά και δια να χρησιμεύσουν ως πυρήνες δια τη συγκρότηση του νέου Ελληνικού στρατού, μετά την απελευθέρωση της πατρίδος μας.

Η επί μέρους αποστολή των, ήταν τελείως αντίθετη προς τους απόκρυφους σκοπούς της μιας εκ των πολλών εν Ελλάδι οργανώσεων εσωτερικής εθνικής αντιστάσεως, συγκεκριμένως του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ως ήταν φυσικό προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των ηγετών της οργανώσεως αυτής της οποίας οι αρχηγοί ανήκοντες κατά το πλείστον εις το Κομουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος, κήρυξε τον πόλεμο κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας, τα οποία έκτοτε απετέλεσαν τον μεγαλύτερο δι' αυτούς εχθρό. Μίσος τρομερό επικρατούσε μεταξύ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και Ταγμάτων Ασφαλείας και χάος αγεφύρωτο τους χώριζε. Ήσαν οι δύο μεταξύ των άσπονδοι εχθροί.

Έκαστος τούτων, εύρισκε και τα δικά του επιχειρήματα, δια να δικαιολογήσει την προς τον άλλον εχθρότητα του.

Οι μεν ιδρυτές των Ταγμάτων Ασφαλείας, υπεστήριζαν ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εκτός του εθνικοαπελευθερωτικού σκοπού, τον οποίον διακήρυττε, και ο οποίος αποτελούσε παραπλάνηση της κοινής γνώμης, κυρίως απέβλεπε εις τη δια της βίας κατάληψη της αρχής και την ανακήρυξη της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Οι δε αρχηγοί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ διατείνοντο ότι τα Τάγματα Ασφαλείας έλαβαν όπλα από τους κατακτητές με τους οποίους συνεργάζονταν εναντίον των ανταρτικών ομάδων και γενικά των οργανώσεων εθνικής αντιστάσεως και, ως εκ τούτου, ήσαν προδοτικοί σχηματισμοί.

Αμφοτέρων τα επιχειρήματα, είχαν αληθοφάνεια και ήσαν αρκετά πειστικοί.

aντισυμμοριακή επιχείρηση των Ταγμάτων Ευζώνων στη περιοχή του Ολύμπου

Όμως, τα Τάγματα Ασφαλείας, συγκροτήθηκαν από άνδρες αδιάβλητων φρονημάτων και εγνωσμένων υγιών πατριωτικών αισθημάτων. Οι περισσότεροι εκ τούτων υπηρέτησαν προηγουμένως εις ανταρτικές ομάδας π.χ. εις τας Ε.Ο.Ε.Α. ή του 5/42 Σ.Ε. ή ανήκαν στις πολιτικές τούτων οργανώσεις Ε.Δ.Ε.Σ .- Ε.Κ.Κ.Α. ή άλλες καθαρώς εθνικές οργανώσεις, εναντίον των οποίων κατ' επανάληψιν είχε επιτεθεί ο ΕΛΑΣ, πολλές δε πέτυχε να τις διαλύσει τους δε οπαδούς των τους καταδίωκε και τους αποκαλούσε "προδότες" διότι αντιδρούσαν κατά των απόκρυφων και ιδιοτελών σκοπών του.

Ουδείς επομένως, καλής πίστεως, άνθρωπος αμφισβητούσε τα αγνά πατριωτικά αισθήματα και τα ακραιφνή εθνικά φρονήματα των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Απεναντίας, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δια των πράξεων, και της εν γένει συμπεριφοράς των προς κάθε αντιφρονούντα προς αυτούς παρέσχον αποδείξεις και όχι απλώς ενδείξεις, ότι εκτός του εθνικοαπελευθερωτικού των αγώνα, απέβλεπαν εις την εκπλήρωση και απόκρυφων ιδιοτελών σκοπών.

Και, ενώ τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν καλή αρχήν, εν τούτοις, τους επεφυλάσσετο κακόν το τέλος των.

Αντιπροσωπεία της Π.Ε.Ε.Α. αποτελούμενη εκ προσώπων ανηκόντων εις το Ε.Α.Μ., Ε.Λ.Α.Σ, Κ.Κ.Ε, προκειμένου να συμμετάσχουν εις την κυβέρνηση του Λιβάνου και κατά μήνα Μάιο 1944 αξίωσε από τον πρωθυπουργό, και έθεσε ως όρο απαράβατο, δια την συμμετοχή της, την αποδοκιμασία των Ταγμάτων και Σωμάτων Ασφαλείας.

Ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στάθμισε τα πράγματα, ενέδωσε εις την αξίωση της αντιπροσωπείας της Π.Ε.Ε.Α. και αποδέχθηκε την πρόταση της, δια του από 4-9-44 διαγγέλματος χαρακτήρισε τα τάγματα ως "εχθρικούς σχηματισμούς".

Ο χαρακτηρισμός αυτός, είχε τας συνέπειες του. Ο ΕΛΑΣ ανέλαβε επιθετικές ενέργειες εναντίον των Ταγμάτων Ασφαλείας εκ των οποίων άλλα διέλυσε δια της βίας, άλλα υποχρέωσε να παραδοθούν εις αυτόν μετά του οπλισμού των και τέλος, άλλα, αρνούμενα οπωσδήποτε να παραδοθούν εις αυτόν, παρεδόθησαν μετά του οπλισμού των εις συμμαχικά στρατιωτικά κλιμάκια ριφθέντα, εν τω μεταξύ, δι' αλεξιπτώτων προ της αφίξεως εκ του εξωτερικού της Ελληνικής Κυβερνήσεως.

Αυτή ήταν η τύχη των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Χειρότερη υπήρξε η τύχη των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας, όσοι εκ τούτων δεν είχαν συλληφθεί ή παραδοθεί ως αιχμάλωτοι. Πολλοί ακούγοντας με πικρία τον βαρύ χαρακτηρισμό του "προδότη" ή του Ταγματασφαλίτου ειρωνικά, ή του Ταγματαλήτου κατά καθαρώς υβριστικό τρόπον, απαρνούντο την ιδιότητα των, ως πρώην ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας, εφ' όσον τούτο θα τους ήταν δυνατό.

Γρήγορα όμως το Ε.Α.Μ.- ΕΛΑΣ απέβαλε την λεοντή και απεκάλυψε τελείως τους πραγματικούς των σκοπούς. Κατά μήνα Δεκέμβριο 1944, το Ε.Α.Μ. αρνήθηκε να συμμορφωθεί προς διαταγή της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενώσεως περί παραδόσεως της υπηρεσίας της πολιτοφυλακής εις τα προς τούτο συγκροτημένα Τάγματα Εθνοφρουράς όπως και την παραδόση του οπλισμού του ΕΛΑΣ και ακολούθως να αποστρατευθούν και επιχείρησε, δια των ενόπλων τμημάτων του την κατάληψη της αρχής δια της βίας. Η ενέργεια αυτή του Ε.Α.Μ.- ΕΛΑΣ δικαίωσε την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Οι αντικειμενικά εξετάζοντες τα πράγματα, δικαιολογούν εκ των υστέρων την ίδρυση των και σιωπηρά παραδέχονται ότι υπήρξαν εθνοσωτήριοι σχηματισμοί. Εν τούτοις ο βαρύς χαρακτηρισμός του "εχθρικοί σχηματισμοί" και των ανδρών συλλήβδην "προδότες", εξακολουθεί να υφίσταται.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΑΓΜΑΤΩΝ

Στην αρχή της κατοχής και γύρω στο Σεπτέμβριο του 1941 εμφανίσθηκε ο ΕΑΜ (Εθνικό Απαλευθερωτικό Μέτωπο) και σχεδόν ταυτόχρονα ο ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικό Ελληνικός Σύνδεσμος). Λίγο αργότερα μια τρίτη οργάνωση η ΕΚΚΑ (Εθνική και Κρατική Απελευθέρωση).

Ο Ε.Δ.Ε.Σ. οργάνωσε και συγκρότησε τον Ε.Δ.Ε.Σ. (Εθνικός δημοκρατικός Ελληνικός Στρατός) βραδύτερο μετονομάσθηκε σε Ε.Ο.Ε.Ε.Α. (Εθνικαί Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών).

Κι ενώ ο επιδιωκόμενος κοινός σκοπός υπό των τριών ανωτέρω οργανώσεων, ως διακήρυτταν η απελευθέρωση της πατρίδας των εκ των κατακτητών, έπρεπε να τις ενώνει, εν τούτοις οι επιδιωκόμενοι απόκρυφοι ιδιοτελείς των σκοποί, τις απομάκρυναν, και μάλιστα επί ζημία όχι μόνον του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος, αλλά και αυτού του λαού.

Δεν υπήρχε μεταξύ των σύμπνοια, η μια οργάνωση υπέβλεπε την άλλη και ιδία το Ε.Α.Μ., το οποίον θεωρούσε τις δύο άλλες οργανώσεις ως εχθρικές προς αυτό, διότι αντετίθεντο, προς τον υπό τούτου επιδιωκόμενο απόκρυφο σκοπό του.

Βραδύτερον, όταν εκ της εν γένει συμπεριφοράς των οργανώσεων τούτων, αποκαλύφθηκαν και οι απώτεροι σκοποί του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ, οι κάτοικοι όχι μόνον δίσταζαν να προσχωρήσουν εις την οργάνωση αυτή, αλλά και πολλοί εκ των προσχωρησάντων άρχισαν να αποχωρούν ταύτης και να μεταπηδούν εις αλλάς οργανώσεις, τας οποίας τώρα, έβλεπαν μετά μεγαλύτερη συμπάθεια, καίτοι είχαν ενδοιασμούς δια το πολιτειακό θέμα, το οποίον επεθύμουν να θιγεί, αλλά η επιδίωξη αυτή, τουλάχιστον ευρίσκετο εντός των εθνικών και νομίμων πλαισίων.

Το Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ ως ήταν επόμενο δυσαρεστήθηκε από αύτη τη μεταπήδηση πρώην οπαδών του εις άλλες οργανώσεις, αλλά και δεν έβλεπε με καλόν βλέμμα την ολονένα αύξηση των οπαδών των οργανώσεων τούτων. Διέβλεπε ότι αυτές θα αποτελέσουν μέγα εμπόδιο εις την επίτευξη του επιδιωκόμενου απόκρυφου σκοπού του, που συνίστατο στην κατάληψη της αρχής και την ανακήρυξη της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Για αυτό και θεωρούσε αυτές, ως εχθρικές προς αυτό γι αυτό και κατ' επανάληψιν, υπό το πρόσχημα επιλύσεως μικροδιαφορών μεταξύ των, επιχείρησε να τις διαλύσει δια των όπλων.

Έτσι, κατά το έτος 1943 διέλυσε την ανταρτική ομάδα του Ταγμ. Κωστοπούλου εις Θεσσαλία.

Την 7/5/43 διέλυσε την ανταρτική ομάδα του Παπαϊωάννου εις Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας. Την 13/5/43 την ομάδα 5/42 του Συνταγματάρχου Ψαρρού εις Στρώμη.

Συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός Διοικητής του ηρωικού Συντάγματος 5/42
κατά την κατοχή.

Την 10-10-43 διέλυσε εις Ευρυτανία αντάρτικο τμήμα του σώματος Ζέρβα. Την ιδίαν ημέρα διέλυσε εις Αρτοτίνα Ναυπακτίας την ανταρτική ομάδα του Αντ/ρχου Παπαγιάννη.

Κατά τον μήνα Οκτώβριο ενήργησε πολλές επιθέσεις εναντίον ανταρτικών ομάδων του Ζέρβα (Ε.Ο.Ε.Α).

Ο ΕΛΑΣ όταν αισθανότανε δυνατός το πρώτο που έκανε ήταν να επιτίθεται κατά των άλλων ανταρτικών ομάδων.

Αλλά και εις την Πελοπόννησο, ευθύς ως εμφανιζότανε εθνική ανταρτική ομάς, έσπευδε να επιτεθεί εναντίον της δια να την διαλύσει.

Την 6-8-43 διέλυσε την ομάδα λοχαγού Θεοχαρόπουλου. Την ομάδα του Ανθυπολοχαγού Καφήρη. Του Ταγματάρχη Κοκκώνη Γεωργίου στα όρια της Τριφυλίας-Ολυμπίας. Του Ιλάρχου Βρεττάκου την 13-8-43 παρά τον Ταΰγετο, και βραδύτερο την ομάδα του ταγματάρχη Καραχάλιου Χρίστου παρά το χωρίον Πέτρινα τον Οκτώβριο του έτους 1943. Του λοχαγού Σεβαστάκη, εις την περιοχή Αχαΐας, τον Ιούνιο 1943.

Εκτός των ως άνω αναφερθεισών τριών, κύριος, ούτως ειπείν οργανώσεων εθνικής αντιστάσεως, εις την Ηπειρωτική Ελλάδα, Ρούμελη και Πελοπόννησο, περιοχές τις οποίες πραγματευόμεθα είχαν ιδρυθεί και άλλες και μάλιστα πολλές οργανώσεις αντιστάσεως, ιδία μετά την αποκάλυψη των πραγματικών σκοπών του Ε.Α.Μ. κυρίως δε στην Αθήνα. Από αυτές, ελάχιστες διέθεταν παραρτήματα εις άλλα αστικά κέντρα, και καμία τούτων δεν διατηρούσε ενόπλους αντάρτικες ομάδας εις το βουνό. Παρουσίαζαν το τεράστιο μειονέκτημα να είναι ασύνδετοι μεταξύ των, ενώ εκάστη τούτων να έχει ιδίαν διοίκηση, ιδικό της καταστατικό, δικό της πολιτικό πρόγραμμα και επί πλέον να μην έχουν σύνδεσμο με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής εκτός ελάχιστων. Ασχολούντο με την κατασκοπεία εις βάρος του εχθρού, με δολιοφθοράς και προ παντός με προπαγάνδα έναντι της κομμουνιστικής επιβολής και των αντεθνικών επιδιώξεων του Ε.Α.Μ.

Ως ήταν επόμενο, το Ε.Α.Μ. εστράφη και εναντίον των οργανώσεων τούτων. Πολλά των μελών των συνελήφθησαν, άλλα εκ τούτων εξετελέσθησαν και άλλα ενεκλείσθησαν εις στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ικανός αριθμός μελών των οργανώσεων τούτων, εφ' όσον το κατόρθωναν, αποφεύγοντας την δίωξη των εκ μέρους του Ε.Α.Μ., κατέφευγαν εις τας αντάρτικες ομάδες 5/42 Σ.Ε. κυρίως δε εις τας Ε.Ο.Ε.Α. αλλά και εις τα Τάγματα Ασφαλείας Αι οργανώσεις αύται, αριθμούσαν μικρόν αριθμόν μελών σε σύγκριση με τας τρεις κυρίας οργανώσεις, διέθεταν δε περιορισμένο αριθμό ανδρών (οπλισμένων δι' ελαφρών όπλων δι' ατομική ασφάλεια).

Εξ' όλων των οργανώσεων τούτων, ως πλέον αξιόλογος εθεωρείτο η Μεραρχία ‘Χ’ διότι και περισσότερα μέλη είχε, και ενόπλους μαχητικές ομάδας διέθετε.

Ουδείς αμφισβητεί το γεγονός ότι εις το Ε.Α.Μ,- Ε.Λ.Α.Σ. υπήρχαν άτομα εμπνεόμενα υπό εθνικιστικών φρονημάτων, πλην όμως ταύτα, με τον επιδέξιο τρόπον των διαφόρων επιτηδείων μελών του Κ.Κ.Ε. ανηκόντων και τούτων εις την αυτήν οργάνωση, παραμερίστηκαν και τόσον η διεύθυνση του Ε.Α.Μ. όσο και η διοίκηση του ΕΛΑΣ, περιήλθαν εις πρόσωπα εμπνεόμενα υπό κομμουνιστικών φρονημάτων, τα οποία και κατηύθυναν τας εν γένει ενεργείας των οργανώσεων τούτων συμφώνα προς τον επιδιωκόμενο υπό του Κ.Κ.Ε. αντικειμενικό σκοπό.

Ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας την 28/9/64 στη Πάτρα ως πρωθυπουργός της Ελλάδος, χαρακτήρισε το Ε. Α.Μ. ως εξής:

Η σύνθεσις τσυ Ε.Α.Μ. ήτο διπλή. Και εθνική και κομμουνιστική. Η πλειονότης απετελείτο από εθνικόφρονας νέους, οι οποίοι δονούμενοι από τα ιδανικά της πατρίδος και της δημοκρατίας και μη ευρίσκοντες άλλην ισχυράν οργάνωσιν εις τον καιρόν της κατοχής, ενετάχθησαν εις το Ε.Α.Μ. δια να αγωνισθούν με αυτοθυσίαν εναντίον του κατακτητού. Οι κομμουνισταί ήσαν μειονότης. Αλλά καίτοι μειονότης είχον αποτελέσει την κεφαλήν και την σπονδυλικήν στήλην του Ε.Α.Μ. Αυτοί απεφάσιζον, αυτοί διέτασσον και άλλοι εξετέλουν διαταγάς".

ΕΙΔΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Όταν, το πρώτον, ενεφανίσθησαν τα ένοπλα ανταρτικά τμήματα του Ε.Λ.Α.Σ. ενθουσίαζαν τόσον τους κατοίκους, των διαφόρων χωρίων εκ των οποίων διήρχοντο, όσον και τους εκεί ευρισκομένους άνδρας των Σταθμών Χωροφυλακής, οι οποίοι όχι μόνον τα έβλεπαν και τα καμάρωναν ως εθνικοαπλευθερωτικά τμήματα, αλλά και παρείχαν προς αυτά κάθε δυνατή βοήθεια (πχ πληροφορίας επί των κινήσεων του εχθρού, καταγραφή του υπάρχοντος οπλισμού εις χείρας κατοίκων της περιοχής των κλπ). Εν τούτοις βραδύτερο ο ΕΛΑΣ., πριν ακόμα αναλάβει επιθέσεις εναντίον διαφόρων εθνικών ανταρτικών ομάδων, πρώτα, άρχισε αυτές εναντίον των Σταθμών Χωροφυλακής. Τούτο δε διότι αφ' ενός τους θεωρούσε του λοιπού ως εμπόδιο εις την πραγματοποίηση του σκοπού του, αφ’ ετέρου δε, δια την αφαίρεση του οπλισμού των ανδρών, και με αυτόν εξοπλισμό οπαδών του ΕΛΑΣ.

Οι Σταθμοί Χωροφυλακής, λόγω της μικρής των αφ' ενός δυνάμεως 4-6 ανδρών μεμονωμένων και άνευ πιθανής βοηθείας, αφ' ετέρου δεχόμενοι αιφνιδιαστική, καλώς προπαρασκευασμένη επίθεση, εις την οποίαν ως επί το πλείστον συμμετείχαν και κάτοικοι του χωρίου, μυημένοι εις την της οργάνωση του Ε.Α.Μ. ως ήταν φυσικό, υπέκυπταν.

Οι άνδρες, συλλαμβανόμενοι υπό του ΕΛΑΣ. ή εξετελούντο εφ' όσον προέβαλαν αντίσταση, ή εξηναγκάζοντο να προχωρήσουν εις τον ΕΛΑΣ Ενίοτε μερικοί των ανδρών, κατόρθωναν να διαφύγουν την σύλληψη των και από τόπου εις τόπον, μετά μυρίων προφυλάξεων, έφθαναν εις τα αστικά κέντρα, εις τας διοικήσεις χωροφυλακής, όπου υπήρχε ακόμη ασφάλεια. Μετά την διάλυση, υπό του ΕΛΑΣ, των διαφόρων ανταρτικών εθνικών ομάδων εξαπολύθηκε αφάνταστος τρομοκρατία κατά των μη οπαδών του Ε.Α.Μ.. Τους πάντες οι οπαδοί του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ. εφ' όσον δεν ανήκον εις την οργάνωση των, τους θεωρούσαν ως προδότες, και ως τοιούτους τους αντιμετώπιζαν.

Δια της ενόπλου οργανώσεως Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωσις Προστασίας Λαϊκού Αγώνος) προέβαιναν εις συλλήψεις και εκτελέσεις προσώπων ασκούντων κάποια τίνα επιρροή εις τους συμπατριώτες των. Δια του τρόπου τούτου αφ' ενός απηλλάσσοντο αντιδραστικών δι' αυτούς προσώπων, αυτών συλλαμβανομένων ή και φονευμένων, ευμενή όμως επί των οπαδών του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ.. Τούτο ασφαλώς απετέλει αμφίστομο μάχαιρα Δημιούργούσε επίσης το μίσος εναντίον του Ε.Α.Μ. και συνεπώς την επιδίωξη ευκαιρίας εκδικήσεως.

Το Ε.Α.Μ. προέβαινε εις πυρπολήσεις οικιών εθνικοφρόνων κατοίκων, κατέστρεφε ακόμη κοινωνικά ιδρύματα και έργα κοινής ωφέλειας (σχολεία, εκκλησίες) ωσάν και αυτά να αντιδρούσαν εις τους σκοπούς του.

Ο Κ. Λογοθετόπουλος ως πρόεδρος της τότε Ελληνικής Κυβέρνησε ως εις διάγγελμα του την 30-1-1943 προς τον Ελληνικό Λαό, σχετικώς με την ΕΑΜοκομμουνιστική ανταρσία, δια την εποχή εκείνη, μεταξύ των άλλων έλεγε:

"Μια ομάς κουφών ανδρών οι οποίοι επιδιωκούσι την εύκολον και άφθονον ευδοκίμησιν και οι οποίοι αυτοεχειροτονήθησαν αντάρται λυμαίνοντο την ύπαιθρον χώραν εν ονόματι, δήθεν, της ανεξαρτησίας της πατρίδας. Υπό το πρόσχημα ενός πατριωτικού αγώνος ληστεύουν τους ποιμένας, λεηλατούν τους γεωργούς, καίουν τας αγροικίας, απογυμνώνουν τους ταξιδιώτες και τρομοκρατούν τας πλέον απομεμακρυσμένες ορεινές περιοχές".

Άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας σε δράση εναντίον κομμουνιστών

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, εις το βιβλίο του "Η Απελευθέρωσις της Ελλάδος" δεχόμενος το Κ.Κ.Ε. ως ηγετική δύναμη του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ. περιγράφων τους απωτέρους μετακατοχικούς σκοπούς του, αναφέρεται εις το γεγονός ότι στην ύπαιθρο τα ανταρτικά σώματα του Ε.Λ.Α.Σ. καταργούσαν τις τοπικές αρχές, ακόμη και την ειρηνοδειακή δικαιοσύνην, οι και εγκαθίστων σοβιέτ. Καθώς επίσης και το γεγονός ότι αφόπλιζαν συστηματικώς τα άλλα Εθνικά Σώματα δια να διατηρήσουν την μονοπώληση της υλικής ενόπλου δυνάμεως, την οποίαν να χρησιμοποιήσουν δια την επιβολή της κυβερνήσεως του Ε.Α.Μ.- δηλαδή του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ακόμη, και όσοι των κατοίκων έτυχε να έχουν αδελφούς ή υιούς, ή απλώς συγγενείς αξιωματικούς ή οπλίτες υπηρετούντες εις τα σώματα ασφαλείας τους έτασσαν προθεσμία, εντός της οποίας όφειλαν να πιέσουν τούτους όπως εγκαταλείψουν τας θέσεις των και ενταχθούν εις τον Ε.Λ.Α.Σ. άλλως εθεωρούντο προδότες, συνελαμβάνοντο και ωδηγούντο εις στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Πόσοι γέροντες γονείς συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα όπου υπέφεραν στερήσεις κακουχίας με μοναδικό των αμάρτημα, διότι το παιδί των, έφυγε από την ζωή του χωριού και έτυχε να υπηρετεί εις την Αστυνομία Πόλεων, ή την χωροφυλακή ή και εις την Πυροσβεστική υπηρεσία.

Την υπό του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ. ασκούμενη εν Ελλάδι τρομοκρατία, περιέγραψε λίαν εκτενώς ο Γεώργιος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της κυβερνήσεως του εξωτερικού κατά την εναρκτήριο ομιλία την 17-5-44, εις το Συνέδριο ντου Λιβάνου, ενώπιον των αντιπροσωπειών των διαφόρων πολιτικών Κομμάτων της Ελλάδος, ως και των ανταρτικών σωμάτων, ειπών μεταξύ των άλλων.

Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάσει την μεταπολεμική τον επικράτηση. Δια τούτο επεδίωξε, πρώτον την μονοπώλησιν του εθνικού αγώνα. Δεν επιτρέπει εις κανέναν άλλον να ανέβη εις τα βουνά και να πολεμήσει τον κατακτητήν -εμποδίζει με ποινήν θανάτου τους Έλληνας να εκπληρώσουν το πατριωτικόν των καθήκον

"Παλαιόν παράδειγμα ο παριστάμενος συνταγματάρχης Σαράφης και πρόσφατον ο απουσιάζων Συνταγματάρχης Ψαρρός επεδίωξε την τρομοκράτησιν και την εξόντωσιν των αντιπάλων του... Οι αντίπαλοι του Ε.Α.Μ. εθεωρήθησαν εχθροί της Πατρίδος".

"Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑ.Μ. - ΕΛΑ.Σ. εδημιουργήθη δυστυχώς το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ότι δεν είχον κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη -την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας, προορισμός των οποίων είναι ο εμφύλιος πόλεμος.

"Τοιουτοτρόπως εδημιουργήθη φαύλος κύκλος εντός του οποίου δοκιμάζεται ο λαός μας. Αντάρτικα σώματα, εθνικαί οργανώσεις και Τάγματα Ασφαλείας εξουδετερώνονται αμοιβαίως...".

"Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος από τον οποίον οφείλομεν το ταχύτερον να εξέλθωμεν. Και προς τούτο εις μόνον υπάρχει τρόπος. Η κατάργησις του ταξικού στρατού και η δημιουργία Εθνικού Στρατού... Όταν όμως σχηματισθή εθνικός στρατός, όταν η τρομοκρατία εις την ελληνικήν ύπαιθρον καταργηθή, και αποκατασταθή πλήρως η προσωπική ασφάλεια και η πολιτική ελευθερία, τότε όχι μόνον καθίσταται αδύνατος η περαιτέρω αύξησις των Ταγμάτων Ασφαλείας, αλλά καθίσταται ασφαλής και η αχρήστευαις των υφισταμένων. Διότι δεν θα υπάρχη 'Ελλην ο οποίος θα διενοείτο να τεθή αντιμέτωπος Ελληνικού Στρατού, υπακούοντος εις τας διαταγάς όχι οργανώσεων, κομμάτων και τάξεων, αλλά της ενιαίας πατρίδας. Αυτό είναι το συμπέρασμα εις το οποίον οδηγεί η αντικειμενική εκτίμησις της σημερινής καταστάσεως".

Συνεχίζων ο Γ. Παπανδρέου εις άλλη περικοπήν της ομιλίας είπεν.

"Οφείλομεν να ομιλήσωμεν ειλικρινώς και απεριφράστως. Εάν το ΕΑ.Μ το οποίον αρχικώς με το σύνθημα της απελευθερώσεως έχει συγκινήσει ευρύτατα στρώματα τον λαού, και έχει προκαλέσει τον ενθουσιασμόν της νεότητος, τον οποίον όμως σήμερον, μετά την αποκάλυψιν των πολιτικών τον σκοπών και την χρησιμοποίησιν των μέσων της τρομοκρατίας, αποτελεί μίαν μικράν οργανωμένην και ένοπλον μειοψηφίαν απέναντι της μεγάλης ανόργανου και αφοπλισμένης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, εάν λοιπόν το ΕΑ.Μ. έχη την πρόθεσιν να χρησιμοποίηση την υλική του δύναμη την οποία απέκτησε χάρις στον πατριωτισμόν του λαού και την επικουρία των συμμάχων μας, ως όργανο εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του και αύριο μετά το πέρας του πολέμου υπό το ψευδώνυμο της Λαϊκής Δημοκρατίας ως όργανον Δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συναγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν όλων των μεγάλων συμμάχων μας και των κυβερνήσεων και της δημοσίας των γνώμης εις τον διπλούν αγώνα και κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν".

Η κατάστασις απέβαινε αφόρητος, όχι μόνον εις τα χωρία τα οποία το Ε.Α.Μ. δια του Ε.Λ.Α.Σ. έλεγχε απολύτως εκτός ορισμένων χωρίων, τα οποία ευρίσκοντο εις περιοχές ελεγχόμενες υπό άλλων οργανώσεων, ως εκείνης του Ε.Δ.Ε.Σ. αλλά και εις αυτές ακόμη τις πόλεις, εις τα αστικά κέντρα όπου δια της Ο.Π.Λ.Α. ασκείτο ανεκδιήγητος τρομοκρατία.

Ο Ιωάννης Ράλλης πρωθυπουργός της Ελλάδος επί κατοχής, απολογούμενος ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου εις το οποίον παρεπέμφθη να δικαστεί μεταξύ των άλλων είπε:

"Η αναρχία εδέσποζε της χώρας όλης. Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήσαν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο. Έπρεπε το Κράτος να προπαρασκευασθή δια την άμυναν του, εάν ήθελε να ζήση".

Η κυβέρνηση της κατεχόμενης Ελλάδος, όφειλε να προστατεύσει τον κινδυνεύοντα λαό, να αντίδραση κατά των ενεργειών των Ε.Α.Μ.- Ε.ΛΑ.Σ. και Ο.Π.Λ.Α.. Εκτός τούτου, διαβλέπουσα, ότι οι οργανώσεις αυτές κατά τον χρόνο, που θα μεσολαβούσε, από της αποχωρήσεως των στρατευμάτων κατοχής, μέχρις αφίξεως των στρατευμάτων της Ελληνικής κυβερνήσεως εκ του εξωτερικού, δεδομένου ότι δεν θα υπήρχε ένοπλο τμήμα δια να αντιδράσει, θα κατελάμβαναν την αρχήν και θα ανακήρυσσαν την δικτατορία του προλεταριάτου, δια να αποτρέψει τούτο και δια να προστατεύσει τον εθνικόφρονα πληθυσμό, προέβη εις την ίδρυση Ταγμάτων Ευζώνων.

Τάγματα Ασφαλείας

Επεκράτησε ο όρος να αποκαλώνται "ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ" όλοι οι ένοπλοι σχηματισμοί, οι οποίοι ιδρύθηκαν εξ ιδίας πρωτοβουλίας και με μερίμνα αξιωματικών εις αστικά κέντρα, ως π.χ. δια την Πελοπόννησο, υπό του Συνταγματάρχου Παπαδόγγονα Διονυσίου και τα οποία έδρασαν, τουλάχιστον αρχικούς, τελείως ανεξαρτήτως από τα Τάγματα Ευζώνων, προς τα οποία ουδεμία σχέση είχαν.

Ο κατοχικός πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης παραδίδει την σημαία του πρώτου Τάγματος Ευζώνων στον στρατηγό Πλυντζανόπουλο.

Αυτά ιδρύθηκαν υπό τις ακολούθους συνθήκες προς θεραπεία της παρουσιασθείσης εκεί ανάγκης.

Μετά την κατ' επανάληψιν προσβολή, εκ μέρους του Ε.Λ.Α.Σ. και την διάλυση υπό τούτου εθνικών αντάρτικων ομάδων των κινουμένων εις την περιοχή των Νομών Λακωνίας και Μεσσηνίας, το Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ., ελεύθερον πλέον προέβαινε εις αποτρόπαια εγκλήματα, ήτοι συλλήψεις καταστροφές ακόμη και εκτελέσεις εθνικοφρόνων προσώπων. Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως του εθνικόφρονος κόσμου, τον οδήγησε εις την αυτοάμυνα, δεν μπορούσε να ανέχεται την σφαγή, εκ μέρους των εξτρεμιστικών στοιχείων του Ε.Α.Μ. και του Ε.Λ.Α.Σ., ακόμη και των νηπίων, ούτε και τον επαίσχυντο χαρακτηρισμό του "προδότου", όπως συνήθιζαν οι οπαδοί του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ., να αποκαλούν όλους τους αντιφρονούντες σε αυτούς.

Πολλοί των κατοίκων διωκόμενοι υπό του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ., και κυρίως άνδρες ανταρτικών εθνικών ομάδων εκ των διαλυθεισών δια της βίας υπό των κομμουνιστικών οργανώσεων, συνέρεαν εις διάφορα αστικά κέντρα, και δια μεγάλων προσπαθειών και δια παντός τρόπου κατόρθωναν να εξοικονομήσουν όπλα. Δια των όπλων τούτων, ως και εκείνων, τα οποία ενδεχομένως είχαν αποκρύψει, όπλιζαν ισαρίθμους άνδρας εις τους οποίους απέθεταν την ασφάλεια των συμπολιτών των, εξ ου και η πρώτη ονομασία "Τμήματα Ασφαλείας". Αι ένοπλοι, ως άνω, μικροομάδες ολίγον κατ' ολίγον αυξάνοντο εις αριθμόν ανδρών. Δια τον συντονισμό της δράσεως των και γενικά των ενεργειών των, αλλά και δια την πειθάρχηση των ο τότε Συνταγματάρχης Παπαδόγγονας Διονύσιος κατά μήνα Οκτώβριο 1943 επιχείρησε να τις συγκεντρώσει, να τας οργάνωσει και να τας συγκροτήσει σε σώμα, με έδρα την Καλαμάτα.

Τάγματα Ευζώνων

Είναι εκείνα τα οποία ιδρύθηκαν κατόπιν αποφάσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως του εσωτερικού και μερίμνης ταύτης, εις διάφορα αστικά κέντρα και υπό τις ακόλουθες συνθήκες.

Κατά μήνα Οκτώβριο 1942, ο τότε πρωθυπουργός της κατεχόμενης Ελλάδος Λογοθετόπουλος Κωνστ. Καθηγητής Πανεπιστημίου, εξεδήλωσε την πρόθεση να παραιτηθεί, δια λόγους υγείας. Οι αρχές κατοχής τότε κάλεσαν τον πολιτευτή Ιωάννη Ράλλη να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Αυτός δια να δεχθεί την προσφερόμενη εις τούτον πρωθυπουργία, εκτός των άλλων όρων του επετράπη η συγκρότηση δύο Ευζωνικών Ταγμάτων πρώτα στην Αθήνα, και αμέσως κατόπιν στη Θεσσαλονίκη, ως σύμβολο της Ελληνικής κυριαρχίας και για να χρησιμεύσουν, όταν θα έπαυε η κατοχή, ως πυρήνας του μέλλοντος να συγκροτηθεί Ελληνικός στρατός.

Δεδομένου ότι είχε κατασχεθεί, ως λεία πολέμου, όλον το πολεμικό υλικό της Ελλάδος, να του χορηγείτο ο απαραίτητος οπλισμός δια τον εξοπλισμό τόσον των Ευζωνικών Ταγμάτων, όσο και της Χωροφυλακής που κατά το μέγιστο αυτής μέρος, είχε αφοπλισθεί εκ μέρους του Ε.Λ.Α.Σ.

Οι πληρεξούσιοι των Γερμανών και Ιταλών, κατά τη σχετική συζήτησιν, απέκρουσαν τον όρο τον αφορώντα τη συγκρότηση των Ευζωνικών Ταγμάτων ως αντικείμενο εις τας διατάξεις της ανακωχής. Περισσότερο επίμονη ήταν η άρνηση των Ιταλών εκπροσώπων. Η αίτησις του Λογοθετόπουλου, δεν πραγματοποιήθηκε παρά την 7^ην Απριλίου 1943, οπότε κλήθηκε ο Ράλλης και κατέλαβε την αρχή.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Ο Π. Κανελλόπουλος εις το βιβλίο του 'ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1939-1944 γράφει:

"Αναφερόμενος εις τις ενέργειες των κομμουνιστών δια την κατεχόμενη Ελλάδα με τα βίαια και σκληρά μέτρα τα οποία ελάμβαναν, Δημιουργούσαν, ως ήταν φυσικό και ανθρώπινο, εις την ψυχή των υφισταμένων τις βαρβάρους μεθόδους εξολοθρεύσεως, ιδιαιτέρως σε περιοχές που δεν ετύγχαναν ουδεμίας προστασίας, τραγικά διλήμματα.

"Των διλημμάτων τούτων αποτέλεσμα υπήρξε η προσέλευση των Ελλήνων, που είχαν πολεμήσει εις την Αλβανία και δεν ήσαν διόλου φίλοι τον κατακτητή, εις τα Τάγματα Ασφαλείας".

Ο Στ. Χούτας, εις το βιβλίο του "Εθνική Αντίστασις" γράφει:

"Εν πολλοίς τα Τάγματα Ασφαλείας απηρτίσθησαν από καταδιωκόμενους υπό του Ε.Α.Μ. και από συγγενείς ή φίλους θυμάτων του Ε.Λ.Α,Σ. οι οποίοι πίστευαν ότι ούτω θα δυνηθούν να εκδικηθούν τον θάνατον των προσφιλών των προσώπων".

Αν οι αντιδρώντες τότε εις τους σκοπούς του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ. θα έπρεπε συλλήβδην να χαρακτηρίζονται "ΠΡΟΔΟΤΑΙ", δεν νομίζουμε ότι ήταν ορθόν. Δεν γνωρίζουμε, αν ο χαρακτηρισμός των Ταγμάτων Ασφαλείας "Προδοτικοί Σχηματισμοί" τους απεδόθη κατ' επέκταση του τόσον ευκόλως αποδιδόμενου χαρακτηρισμού υπό του Ε.Α.Μ. "του προδότου" προς πάντα αντιφρονούντα προς αυτό.

Το σπουδαιότερο επιχείρημα εκείνων οι οποίοι απέδωσαν τον χαρακτηρισμό τούτο είναι ότι συνεργάσθηκαν με τον κατακτητή, και περισσότερο, διότι έλαβαν παρ' αυτού όπλα.

Οι αποδώσαντες τον χαρακτηρισμό θέλουν να αγνοούν τα πάντα, ούτε τα αίτια τα οποία υποχρέωσαν τους αρμοδίους και υπεύθυνους δια την σωτηρία της Ελλάδος, να αποταθούν εις τους κατακτητές δια την χορήγηση οπλισμού, ίνα δυνηθούν και αντεπεξέλθουν έναντι της δημιουργηθείσης καταστάσεως, ούτε τους δημιουργούς ταύτης, και το μόνον το οποίον γνωρίζουν και επικαλούνται είναι η χορήγηση του οπλισμού. Ουδείς αμφισβητεί το γεγονός της χορηγήσεως οπλισμού εκ μέρους των Γερμανών ως και την ανοχή τούτων δια την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας. Αμφισβητούμε όμως την συνεργασία των Ταγμάτων μετά των Γερμανών, δια την εναντίον των συμμάχων ή εθνικών ομάδων τας οποίας μάλιστα παντοιοτρόπως βοήθουσαν, δια της παροχής πληροφοριών, προωθήσεως ανταρτών, αλλά και προστασίας των οπαδών

Τα Τάγματα Ασφαλείας δεν ανέλαβαν και δεν εξετέλεσαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ακόμη και εναντίον αυτού τούτου του Ε.Λ.Α.Σ. σε περιοχές ορεινές, τας οποίας αυτός χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετα του, και ως ορμητήρια του, για τις εναντίον των κατακτητών υποτιθέμενες επιθετικές του ενεργείας. Περιορίζοντο εις την αστυνόμευση των αστικών κέντρων μετά των παρακείμενων τούτων χωρίων, όπου δι' ασφάλεια είχαν συρρεύσει κάτοικοι εκ της υπό τον έλεγχο του Ε.Λ.Α.Σ. περιοχής, δια να αποφύγουν την εκ μέρους του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ. σύλληψη των.

Τα Τάγματα Ασφαλείας εις την περιοχή των, ως εκ της αποστολής των, δεν επέτρεπαν εις τα εξτρεμιστικά στοιχεία του Κ.Κ.Ε. να συνεχίζουν τα εις βάρος του εθνικόφρονος κόσμου εγκλήματα του, αλλ' ούτε και το γενικότερο αντεθνικό των έργον.

Ως εκ τούτου, οι εξτρεμιστές οπαδοί του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ. είχαν κάθε λόγο να χαρακτηρίζουν τα Τάγματα ως προδοτικούς σχηματισμούς. Αφού αναντίρρητα εστράφησαν εναντίον εκείνων οι οποίοι είχαν εξαπολύσει την ερυθρή τρομοκρατία, εναντίον εκείνων οι οποίοι απειργάζοντο την εθνική συμφορά, εναντίον εκείνων οι οποίοι καραδοκούσαν την ευκαιρία να βυθίσουν βαθιά το στιλέτο εις την καρδιά της πατρίδας των, να σκυλεύσουν αυτήν, και να κηρύξουν την δικτατορία του προλεταριάτου. Εναντίον αυτών, και μόνον, εστράφησαν τα Τάγματα Ασφαλείας και ήσαν υποχρεωμένα, δια να φέρουν εις πέρας το εθνικό των έργον, να λάβουν από οιανδήποτε όπλα, και μάλιστα από τον πνέοντα τα λοίσθια την εποχή εκείνη κατακτητή, δια να αγωνισθούν εναντίον του τρομερού εκείνου εχθρού όχι μόνον της πατρίδος, αλλά και της ανθρωπότητας εναντίον του ελλοχεύοντας εχθρού, του κομμουνισμού.

Ποιον αγώνα πρόδωσαν τα Τάγματα; Διότι αντέδρασαν κατά των εθνικών σκοπών του Ε.Α.Μ., κατευθυνόμενων υπό των κομμουνιστικών στελεχών του Ε.ΛΑ.Σ; Μετά την αποχώρηση των Γερμανών εκ των διαφόρων πόλεων εις τας οποίας ευρίσκοντο Τάγματα Ασφαλείας, έγιναν προτάσεις από αυτά στον ΕΛΑΣ να μην εισέλθει σε αυτές, αλλά να παραμείνει σε ορισμένη ακτίνα γύρω από αυτές, μέχρις αφίξεως της κυβερνήσεως του εξωτερικού η οποία θα ρύθμιζε την τύχη των Ταγμάτων.

Εάν ούτος είχε αγαθές προθέσεις γιατί απέρριπτε τας προτάσεις και επιμόνως απαιτούσε από τα Τάγματα να παραδοθούν μετά του οπλισμού των; και σε άρνηση των επετίθετο εναντίον των; Ο Ε.Λ.Α.Σ. δεν ήταν ο τιμωρός των Ταγμάτων Ασφαλείας, αλλά μόνον η νόμιμη Ελληνική Κυβέρνηση. Ουδείς τον είχε εξουσιοδότηση μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1944. Τούτο, αποτελούσε πρόσχημα. Σκοπός του ήταν η διάλυση όλων των ενόπλων τμημάτων των ευρισκομένων εν Ελλάδι ώστε ακολούθως ακωλύτως καταλάβει την αρχήν και πραγματοποίηση τον σκοπό του.

Γιατί κατά μήνα Οκτώβριο 1943, όταν Γερμανικά τμήματα επετέθησαν εναντίον των ομάδων του στρατηγού Ζέρβα εις Ήπειρο, ο Ε.Λ.Α.Σ. όχι μόνον δεν έσπευσε εις βοήθεια του αλλά και τμήματα τούτου συγχρόνως επιτίθεντο εναντίον του, ενισχύοντας ούτω τους Γερμανούς, εις δε πρόταση της ΥΙΙΙ Μεραρχίας του Ε.Λ.Α.Σ., όπως αποσύρουν τις εναντίον του Ζέρβα αναπτυχθείσας δυνάμεις των, ίνα προβάλουν αντίσταση έναντι των Γερμανών, οι οποίοι ενεργούσαν προς Μέτσοβο, ο Άρης Βελουχιώτης ως καπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ., σε απαντητική διαταγή του, εκφράζων της επί του προκειμένου γνώμη του, εις δευτέρα παράγραφο της σχετικής του διαταγής έγραφε:

"Κατά τη γνώμη μου, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να διανοίξουν οι Γερμανοί την οδόν Ιωαννίνων - Μετσόβου - Καλαμπάκας παρά να εξακολουθήσει υφιστάμενος ο Ε.Ο.Ε.Α έστω και μια εβδομάδαν ακόμη".

Ο ιδρυτής του Ε.ΛΑ.Σ. ήθελε την διάλυση των εθνικών ανταρτικών διότι γνώριζε ότι αύτες θα αποτελούσαν μελλοντικά το μεγάλο εμπόδιο δια την πραγματοποίηση των σκοπών του, ενώ οι Γερμανοί κάποια ημέρα θα απεχώρουν εξ Ελλάδος πιεζόμενοι υπό των συμμάχων.

Με την παραπάνω παράγραφο επιβεβαιώνεται η 20.10.43 διαταγή του Άρη προς την ΥΙΙΙ Μεραρχία ΕΛΑΣ, με την οποία την ψέγει για την απόφαση να εγκαταλείψει την εκκαθάριση του ΕΔΕΣ και να στραφεί κατά των Γερμανών, λέγοντας «χίλιες φορές προτιμότερο να διανοίξουν τον δρόμο οι Γερμανοί, παρά να εξακολουθήσει υφιστάμενος ο ΕΔΕΣ έστω και για μία έβδομαδα ακόμη».

Η από 20/10/43 Διαταγή του Άρη και από κάτω το περιεχόμενο του ευκρινές.

ΓΕΝΙΚΟΝ ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ

Προς την ΥΙΙΙ Μεραρχίαν Χαλίκι

Ως υπεύθυνος διαχειριζόμενος το ζήτημα της εκκαθαρίσεως της ΕΔΕΣ επί των υμετέρων ενεργειών έχω να παρατηρήσω:

α) Πολιτικής και από στρατηγικής και τακτικής άποψης του πόλεμου μας εναντίον του εσωτερικού (Ζέρβας - Αντίδραση) και εξωτερικού (Γερμανοί) εχθρού, η ενέργεια σας να αποσύρετε τις εναντίον του δυνάμεις για να συμπτύξετε και προβάλετε αντίσταση προς Μέτσοβον ενεργούντες Γερμανούς, είναι απολύτως εσφαλμένη και ασύμφορος.

β) Κατά την γνώμη μου είναι χίλιες φορές προτιμότερο να διανοίξουν οι Γερμανοί την οδόν Ιωαννίνων - Μετσόβου - Καλαμπάκας, παρά να εξακολουθήσει υφιστάμενος ο ΕΔΕΣ, έστω για μια εβδομάδα ακόμη.

γ) Γι' αυτό εντέλλομαι όπως άμα λήψει παρούσης διατάξητε αμέσως τον Καβαλάρη, απαλλασσόμενου του εφεδρικού και συμπληρωμένης της δυνάμεως του δια δυνάμεων ενεργού ΕΛΑΣ, ώστε να έχει 300 άνδρας τουλάχιστον, να κινηθή ταχύτατα προς θέση Πλάκα εκείθεν δράση εναντίον Εδεσιτών, λαμβάνων επαφήν με τα υμέτερα τμήματα και υπό τας διαταγάς μου, του λοιπού αποτελούσης της δυνάμεώς του μέρους του υπ' εμέ ανεξαρτήτου εκκαθαριστικού συγκροτήματος.

Αναφέρατε δια του ιδίου συνδέσμου λήψιν παρούσης και έναρξιν εκτελέσεως.

Ώρα 2.30'

Καλαρύτες 20 - Χ – 43

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΚΗΡΥΧΘΗΚΑΝ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ

Ο Γ. Παπανδρέου σε διάγγελμα του προς τον Ελληνικό λαό δικαιολογώντας την απόφαση του για την διάλυση των Ταγμάτων Ασφαλείας είπε:

"Δύο δρόμοι υπήρχαν. Ο ένας οδηγούσε στη προσπάθεια της Εθνικής ενώσεως και τη συμπαράσταση των συμμάχων, ο άλλος εις την οργάνωσιν εμφυλίου πολέμου, εις την συνεργασία μετά Τάγματα Ασφαλείας, εις την λανθάνουσαν αλληλεγγύην με τον κατακτητή. Ο δεύτερος δρόμος ήταν απαράδεκτος".

Την 30-12-44 κατά την συνεδρίαση του Υπουργικού συμβουλίου, αναφερόμενος εις τα Τάγματα Ασφαλείας, και εις απάντηση σχετικών επικρίσεων ως προς τα έργα της κυβερνήσεως, είπε:

"Πρέπει, πρώτον, να καταστεί γενικώς σαφές ότι τα Τάγματα, Ασφαλείας οργανούμενα και εξοπλιζόμενα υπό του εχθρού, ήσαν συμμαχικώς απαράδεκτα...

Η Ελληνική κυβέρνησις, επομένως, δια λύγους και εθνικούς και συμμαχικούς δεν ηδύνατο να έλθη εις καμίαν συνεργασίαν με τα Τάγματα Ασφαλείας".

Σε όλα τα χωριά της Εύβοιας από τον Γενάρη μέχρι τον Οκτώβριο 1944, οι έφοδοι των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν συνεχείς (φωτογραφία από έφοδο στον Κάλαμο)

Από όλα τα ανωτέρω, συνάγεται το συμπέρασμα, ότι. καθαρώς λόγοι σκοπιμότητας, ήσαν εκείνοι οι οποίοι υποχρέωσαν τον Γ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργό να ενδώσει εις την τηλεγραφική αξίωση της Π.Ε.Ε.Α.

Ο Π. Κανελλόπουλος εις το βιβλίο του "ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1939-1944" εξετάζων το θέμα, αν ήταν δυνατόν να φθάσουμε εις την απελευθέρωση της χώρας μας, κατ' άλλον τρόπον, άνευ της μεσολαβήσεως της συμφωνίας του Λιβάνου, παραδέχεται τρεις τρόπους, πλην ο ίδιος τους απορρίπτει σαν μη δυναμένους να πραγματοποιηθούν, ήτοι:

1. Ανάθεση, εκ μέρους των δυτικών, εις τα Τάγματα Ασφαλείας την εκκαθάριση της Ελλάδας εκ των κομμουνιστικών δυνάμεων

Αποστολή Βρετανικών δυνάμεων εις Ελλάδα δια την εξουδετέρωση οποιασδήποτε πραξικοπηματικής ενεργείας του Κ.Κ.Ε. προς κατάληψη της Ελλαδικής εξουσίας.
Αποστολή εις Ελλάδα δυτικών συμμαχικών δυνάμεων δια την στήριξη της Ελληνικής κυβερνήσεως, και εις περίπτωσιν αντιδράσεως του Ε.ΛΑ.Σ. να τον χτυπήσουν, όταν δεν θα έφερε αντιρρήσεις ο Στάλιν.

Τους δυο πρώτους τρόπους ενεργείας τους απορρίπτει ο ίδιος καθ' όσον θα αντιδρούσε η Σοβιετική Ένωση, ενδεχομένως και δι' εισβολής εις Ελλάδα, (αγνοούσε τις συμφωνίες της Γιάλτας). Τον τρίτον τρόπον θεωρεί ως μη πραγματοποιήσιμο, ελλείψει σημαντικών συμμαχικών δυνάμεων.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ

Ήδη πριν από την τελειωτική αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, συμμαχικά αεραγήματα άρχισαν να προσγειώνονται στην Ελλάδα. Αν και μικρής δυνάμεως αυτά τα αεραγήματα, εν τούτοις, αποτελούσαν μια εγγύηση. Εις τα μικρά αυτά τμήματα μπορούσαν τα Τάγματα να παραδώσουν τον οπλισμό των και να εμπιστευθούν την ασφάλεια των, ως και εκείνη των εθνικοφρόνων πολιτών της περιοχής τους, καίτοι υπήρχαν αμφιβολίες, δια την τήρηση της τάξεως και προ παντός, την αποτροπή του Ε.Λ.Α.Σ. δια την κατάληψη της εξουσίας.

Κατόπιν τούτου, οι κατά τόπους διοικητές των Ταγμάτων Ασφαλείας, ήλθαν εις επαφή με τα συμμαχικά κλιμάκια τα οποία, κατά κάποιον τρόπον, μεσολαβούσαν μεταξύ Ε.Λ.Α.Σ. και Ταγμάτων, ή μετά αντιπρόσωπων της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενώσεως, οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν αφιχθεί εις Ελλάδα.

Μέχρι της 27.9.44, εις μεν την Αιτωλοακαρνανία, δεν υπήρχαν Τμήματα Ασφαλείας, διότι το μεν Τάγμα Αγρινίου, κατόπιν διαπραγματεύσεων παρεδόθη την 16-9-44, ενώ τμήματα του είχαν συμπτυχθεί στη Πάτρα, εις δε την Πελοπόννησο ευρίσκονταν εις τας πόλεις Τρίπολη, Πάτρα, Ναύπλιο, Γύθειο και Σπάρτη. Τα υπόλοιπα είχαν διαλυθεί εκ μέρους του ΕΛΑΣ.

Τα τμήματα ταύτα εθεωρούντο ως ισχυρά συγκροτήματα διότι εκτός της φύσει ισχυρής τοποθεσίας των και της μεγάλης αριθμητικής των δυνάμεως, ιδία των Πατρών και Τριπόλεως και αξιόλογου των υπολοίπων, επί πλέον διέθεταν μεγάλη ισχύ πυρός, καθ' όσον εκτός των πολλών αυτομάτων όπλων, πολυβόλων, όλμων, ακόμη και πυροβόλων, είχαν εις την διάθεση των άφθονα πυρομαχικά δια τον πάσης φύσεως οπλισμό των. Ηδύναντο να αμυνθούν για πολλές ημέρες και να προξενήσουν μέγιστη φθορά εις τον Ε.ΛΑ.Σ. αν αποφάσιζε αυτός να επιτεθεί εναντίον των.

Ταγματασφαλίτες στον Κάλαμο Αττικής κάνουν έλεγχο στους κατοίκους

Στόχος του ΕΛΑΣ ήταν να καταλάβει την Αθήνα και να κηρύξει την ‘δικτατορία του προλεταριάτου’. Δεν θα μπορούσε να κινηθεί προς την πρωτεύουσα και να αφήσει τα Τάγματα Ασφαλείας πίσω του γιατί θα μπορούσαν να επιτεθούν στα νώτα του, να τον αποκόψουν από τις γραμμές ανεφοδιασμού του να τον παρενοχλούν και να τον εμποδίσουν από τον αντικειμενικό του σκοπό. Έτσι ο Ε.Λ.Α.Σ. δεν βράδυνε να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο της διαδοχικής επιθέσεως του εναντίον των Ταγμάτων Πελοποννήσου. Αρχικά, διέλυσε τον λόχο Καλαμών, ακολούθως το Τάγμα Πύλου και, στη συνέχεια το Τάγμα Μελιγαλά. Αι επακολουθήσασες θηριωδίες του Ε.Λ.Α.Σ. εις βάρος του εθνικόφρονος κόσμου, δεν περιγράφονται. Σφαγές, πυρπολήσεις, συλλήψεις. Ενέργεια του Ε.Λ.Α.Σ. εναντίον της Τριπόλεως απεκρούσθη. Η άμυνα της πόλεως είχε ενισχυθεί δια συρματοπλέγματος και ναρκοπεδίου, ώστε να δύναται η εκεί φρουρά να αμυνθεί εναντίον του Ε.Λ.Α.Σ. επί πολλές ημέρας και έναντι ισχυρών δυνάμεων του.

Κατά τον ως άνω χρόνο, το Β΄ Αρχηγείο Χωροφυλακής, έλαβε διαταγή της κυβερνήσεως Αθηνών να συμπτυχθεί στην Αθήνα, όμως ο Συνταγματάρχης Παπαδόγγονας, παρά την εισήγηση του επιτελείου του, δεν συμμορφώθηκε προς αυτήν, μη επιθυμώντας να εγκατάλειψη την Τρίπολη εις το έλεος του Ε.Λ.Α.Σ.

Το Β' Αρχηγείο, όταν πληροφορήθηκε το σχέδιο συμπτύξεως των Γερμανών απέστειλε εις Αθήνας, τον Ανθ/γον Ηλιόπουλο για να αναφέρει σχετικώς εις την κυβέρνηση για τις περαιτέρω ενεργείες της προς το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής.

Ο Συνταγματάρχης Παπαδόγγονας, προς αποφυγήν αδελφοκτόνου συγκρούσεως, επεδίωξε να εξευρεθεί συμβιβαστική λύση με τις Ταγμάτων και Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ., όμως η προσπάθεια αυτή προσέκρουσε εις την επίμονη απαίτηση τούτων, όπως παραδοθούν εις τον Ε.ΛΑ.Σ τα Τάγματα Ασφαλείας μετά του οπλισμού των. Τούτο δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, καθ' όσον δεν υπήρχε εμπιστοσύνη προς τον Ε.Λ.Α.Σ. εκ μέρους των Ταγμάτων, δια την ασφάλεια της ζωής τόσον των ανδρών του, όσον και του εθνικόφρονος κόσμου. Οι θρήνοι, οι οιμωγές των πληθυσμών της Καλαμάτας, της Πύλου, του Μελιγαλά, της Μερώπης. του Νεοχωρίου, των Γαργαλιάνων και τόσων άλλων κωμοπόλεων, ακουγόντο στην Τρίπολη και τους υπενθύμιζαν τι και αυτούς περίμενε εάν παρεδίδοντο εις τον Ε.Λ.Α.Σ.

Η πηγάδα του Μελιγαλά θα παραμένει ανά τους αιώνας το αθάνατο μνημείο των διαπραχθεισών θηριωδιών του Ε.Λ.Α.Σ. εις βάρος των εθνικοφρόνων κατοίκων της εκεί κωμοπόλεως. Δια τούτο, το Β' Αρχηγείο Χωροφυλακής είχε λάβει την απόφαση της μη παραδόσεως του αλλά της αμύνης μέχρις εσχάτων έχοντας την πεποίθηση ότι με τα μέσα τα οποία διέθετε, θα μπορούσε να αποκρούσει τον Ε.Λ.Α.Σ. και να αμυνθεί μέχρι της αφίξεως εκ του εξωτερικού της Ελληνικής κυβερνήσεως.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ

Εν τω μεταξύ μεταδόθηκε η πληροφορία ότι αφίχθη εις Πελοπόννησο ο Παν. Κανελλόπουλος ως αντιπρόσωπος της κυβέρνησης του εξωτερικού. Το ραδιόφωνο του Καΐρου δεν έπαυε να αποκαλεί τα Τάγματα "εχθρικούς σχηματισμούς" και καλούσε τους άνδρας όπως τα εγκαταλείψουν. Τούτο, είναι γεγονός ότι επέδρασε λίαν δυσμενώς επί του ηθικού των ανδρών, και ανέμεναν τον Π. Κανελλόπουλο όπως ρύθμιση το σοβαρό τούτο ζήτημα. Ο Κανελλόπουλος έφθασε στη Καλαμάτα μετά τις υπό του Ε.Λ.Α.Σ. πραγματοποιηθείσες σφαγές, εκείθεν προχώρησε και έφθασε εις το χωριό Μάκρη (Πουλέτα) δυτικά της Τριπόλεως όπου ήταν το στρατηγείο του Ε.ΛΑ.Σ., απ' όπου δια του Υπασπιστή του Ανθυπολοχαγού Κωστόπουλου, απέστειλε προς το Β Αρχηγείο Χωροφυλακής έγγραφο διαταγή η οποία, εν περιλήψει, περιλάμβανε τα κάτωθι, που αφορούσαν τα της παραδόσεως του Αρχηγείου.

Ο Συνταγματάρχης Διονύσιος Παπαδόγκονας. Αφού διασώθηκε στην Πελοπόννησο από τον Άρη βρήκε τον θάνατο στο Γουδί κατά τα Δεκεμβριανά του 1944.

α) Τα όπλα (τυφέκια, οπλοπολυβόλα, πολυβόλα) να συγκεντρωθούν στην εκκλησία της μητροπόλεως της Τριπόλεως.

β) Τα πυροβόλα και τα αυτοκίνητα, να συγκεντρωθούν εις την πλατεία των δικαστηρίων.

γ) Οι αξιωματικοί και οπλίτες να συγκεντρωθούν εις την πλατεία δικαστηρίων συντεταγμένοι και άοπλοι για να παραδοθούν εις τον Ε.ΛΑ.Σ.

Η ως άνω διαταγή ελήφθη εις το Αρχηγείο περί το μεσονύκτιο της 29^ης Σεπτεμβρίου 1944, πλην απερρίφθη, καθ' όσον οι τιθέμενοι όροι κρίθηκαν σαν απαράδεκτοι. Την επομένη απεστάλησαν εκ μέρους του Β΄ Αρχηγείου προς συνάντηση του Π. Κανελλόπουλου οι Ταγμ. Κοντοστάνος και Λοχαγός Σουζανέας δια να του επιδώσουν αφ' ενός απαντητική επιστολή του συνταγματάρχου Παπαδόγγονα, αφ' ετέρου δια να διαπιστώσουν αν αποφάσιζε τελείως ελεύθερος ο Π. Κανελλόπουλος και όχι υπό την πίεση του Ε.Λ.Α.Σ.

Ο Π. Κανελλόπουλος μετά την ανάγνωση της αποσταλείσης επιστολής και, παρουσία των Αντ/ρχου Τσικλητήρα διοικητού της Ταξιαρχίας του Ε.Λ.Α.Σ. του καπετάνιου της Ταξιαρχίας, υπό το ψευδώνυμο "Πελοπίδας", του Άγγλου Αντ/ρχου Τόλντ και του Άγγλου λοχαγού Σίμπσον, απάντησε "να εκτελεσθεί η διαταγή".

Επακολούθησε κατ' ιδίαν συζήτηση Κανελλοπούλου μετά του γνωστού του, εκ του Ιταλοελληνικού πολέμου, λοχαγού Σουζανέα Γεωργίου. Ο τελευταίος ανέφερε τα της ισχυρής οχυρώσεως της Τριπόλεως, περί της αποφάσεως αμύνης και ότι καλόν θα ήταν να βρισκότανε λύση, που ικανοποιούσε αμφότερες τας παρατάξεις δια να αποφευχθεί το εκατέρωθεν αιματοκύλισμα.

Ο Π. Κανελλόπουλος κάλεσε τους αποχωρήσαντες, ήτοι εκείνους οι οποίοι προηγουμένως παρίσταντο κατά την ανάγνωση της επιστολής, και είπε: "Καλόν θα ήτο να μετέβαινον και εκείνοι εις Τρίπολιν δια να συζητήσουν". Ο ίδιος μετά του καπετάνιου Πελοπίδα παρέμειναν εις το στρατηγείο του ΕΛΑΣ.

Αφίχθησαν εις Τρίπολη ο Διοικητής της Ταξιαρχίας του Ε.Λ.Α.Σ., οι δύο Άγγλοι αξιωματικοί και τίνες άλλοι αξιωματικοί του Ε.Λ.Α.Σ. και κατόπιν συζητήσεως κατέληξαν εις νέα συμφωνία, δια την υπογραφή της οποίας μετέβη ο ίδιος ο Συνταγματάρχης Παπαδόγγονας εις το στρατηγείο του Ε.Λ.Α.Σ., όπου και είχε οξύτατη συζήτησιν μετά του Π. Κανελλόπουλου.

Η νέα συμφωνία κάπως ευνοϊκότερα της πρώτης δια το Αρχηγείο Χωροφυλακής, σε γενικές γραμμές διελάμβανε τα κάτωθι:

- Παράδοση του βαρέως οπλισμού του Αρχηγείου εις τον Ε.ΛΑ.Σ.

- Μεταφορά των ανδρών συντεταγμένων και φερόντων τον ατομικό των οπλισμό εις Μύλους. Κωμόπολης κειμένης ολίγον Δυτικά του Άργους

- Παράδοση εις Μύλους του ατομικού οπλισμού εις τον Ε.ΛΑ.Σ.

Από Μύλους μεταφορά των ανδρών εις Σπέτσες υπό την προστασία συμμαχικού στρατιωτικού τμήματος.

Έτσι η Τρίπολη την 30 Σεπτεμβρίου παρεδίδετο εις τον Ε.Λ.Α.Σ.. Τους άνδρες του Τάγματος Ασφαλείας και του Αρχηγείου Χωροφυλακής, συνόδευσαν σαν ασφάλεια έναντι του Ε.Λ.Α.Σ., διμοιρία εξ είκοσι επτά άγγλων στρατιωτών υπό τον Άγγλο Αντ/ρχην Τόλντ.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΑΤΡΩΝ

Από της 27ης Σεπτεμβρίου 1944, όταν 150 περίπου άνδρες του Βρετανικού Στρατού, ερρίφθησαν με αλεξίπτωτα στον Άραξο, κοντά στη περιοχή του Συντάγματος Πατρών. Συμφώνα προς το άρθρον 5 του συμφώνου της Καζέρτας τα Τάγματα Ασφαλείας, θα έπρεπε, δια να μη θεωρηθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί να συμμορφωθούν προς τις διαταγές του στρατηγού Σκόμπυ.

Το Τάγμα ‘Λεωνίδας’ μπαίνει στη Καλαμάτα, περιτριγυρισμένο από ένα σύννεφο πιτσιρικάδων. Μπροστά είναι η δημοτική μουσική.

Ο διοικητής του 2ου Συντάγματος Ευζώνων, ο οποίος είχε διακόψει τις συνεννοήσεις μετά του Ε.Α.Μ.- Ε.ΛΑ.Σ., λόγω της επιμόνου αξιώσεως των περί άνευ όρων παραδόσεως του Συντάγματος και της πόλεως, με την επιθυμία του πάντοτε να αποφύγει τη σύγκρουση του Συντάγματος μετά του Ε.Λ.Α.Σ., οπότε και η πόλη θα αιματοκυλίετο, διότι ουδέποτε θα υπέκυπτε εις την αξίωση του Ε.Α.Μ.- Ε.Λ.Α.Σ. οπότε μοιραίως θα κατέληγαν στην ένοπλη σύγκρουση, φρόντισε και ήλθε εις επαφή με τον Άγγλο Συνταγματάρχη Τζέλλικο που ήταν επί κεφαλής του ριφθέντος συμμαχικού στρατιωτικού κλιμακίου και συζητήθηκε το θέμα της παραδόσεως του Συντάγματος. Πρωτεύοντα ρόλο δια την επαφή και τας συζητήσεις μεταξύ Συντάγματος και συμμαχικού κλιμακίου, έπαιξε ο εν Πάτρας αντιπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού ο Σουηδός Χανς Ερνεστρώλ.

Αποτελέσματα των συνεννοήσεων ήταν να παραδοθεί το συγκρότημα Πατρών εις το συμμαχικό κλιμάκιο, το οποίον θα ανελάμβανε την ασφάλεια των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας, ως και εκείνη της πόλης.

Δια την περίοδο εκείνη, καλυτέρα λύση δεν ήταν δυνατόν, εκ των πραγμάτων να δοθεί, δια τούτο και έγινε αποδεκτή. Εις τον Συνταγματάρχη Κουρκουλάκον ως διοικητή του Συντάγματος Ασφαλείας Πατρών, κοινοποιήθηκε η διαταγή του διοικητή του εις Άραξο ριφθέντος Βρετανικού στρατιωτικού τμήματος Διοικητού συμμαχικών δυνάμεων δυτικής Πελοποννήσου, ο οποίος και παρεδόθη με τους άνδρες του.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από της επομένης της παραδόσεως του οπλισμού υπό των Ταγμάτων Ασφαλείας εις το Ε.ΛΑ.Σ., όταν οι άνδρες των είχαν περιορισθεί εις στρατόπεδα συγκεντρώσεως, η εσωτερική τάξις και ασφάλεια, ιδίως εις τας πόλεις όπου πριν υπήρχαν Τάγματα Ασφαλείας, άρχισε να χειροτερεύει δια τον εθνικόφρονα πληθυσμό.

Όλες οι πόλεις, εκτός των Αθηνών, ήσαν εις την διάθεση των εξτρεμιστικών στοιχείων του Ε.Α.Μ.- Ε.ΛΑ.Σ.- Κ.Κ.Ε. Η Ο.Π.Λ.Α. μετά ζέσεως επεδίδετο εις την εκτέλεση της αποστολής της. Αθρόες εσημειούντο οι συλλήψεις και εκτελέσεις εθνικοφρόνων πολιτών.

Ξένες εφημερίδες, την εποχή εκείνη, έγραφαν: "Εις την Ελλάδα ήρχισεν η ερυθρά τρομοκρατία".

Ο υπό τα στοιχεία Γ.Λ.Λ. εις το βιβλίο του "Η κατά της Μακεδονίας Επιβολή" ασχολούμενος και με την εις την λοιπή Ελλάδα ασκηθείσα την εποχή εκείνη τρομοκρατία υπό των Ε.Α.Μ.-Ε.ΛΑ.Σ.- Κ.Κ.Ε., μεταξύ των άλλων γράφει:

"Τα Τάγματα Ασφαλείας που ηδύναντο ίσως εις την κρίσιμον αυτήν στιγμή να δράσουν, διότι είχε τελευταίως γίνει εκκαθάριση τούτων από τυχόν μη ηθικά στοιχεία και απετελούντο από μονίμους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς ως και εθελοντές οπλίτες διωκόμενους υπό των κομμουνιστών, δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν καθ' όσον ταύτα είχαν αποκηρυχθεί από το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής και από την κυβέρνησιν. Εις το σημείο τούτο πρέπει να προσθέσωμεν ότι είναι απολύτως εξακριβωμένον ότι πολλοί αξιωματικοί εξωθήθησαν από μυστικάς υπηρεσίας του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής να καταταγούν εις τα Τάγματα Ασφαλείας".

Μετά τον αφοπλισμό των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου, ο ΕΛΑΣ τελείως ελεύθερος πλέον, άρχισε να συγκεντρώνεται εις το λεκανοπέδιο της Αθήνας για να προσπαθήσει τον Δεκέμβριο του 1944 να καταλάβει την αρχή.

Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.